Lib. Cap. Par.

 1    XXII,    7, 50b|      se transirent: uno agmine Canusium abituros esse. eam sententiam
 2    XXII,    7, 50b|     alio magno agmine adiuncto Canusium incolumes perveniunt. Haec
 3    XXII,    7,  52|    quod haud minus tutum erat, Canusium perfugissent, castra ipsa
 4    XXII,    7,  52|  quidam auctores sunt. Eos qui Canusium perfugerant mulier Apula
 5    XXII,    7,  54|     iuberet Canusi. Varro ipse Canusium copias traduxit; et iam
 6    XXII,    7, 57a|       Ostiam stanti praeesset, Canusium ad exercitum mittendum scribendumque
 7    XXII,    8, 57b|      collegae paucos post dies Canusium magnis itineribus contendit.
 8   XXIII,    1,   5| Romanum mitterentur. Ii nondum Canusium profectum sed Venusiae cum
 9   XXVII,    3,  12|       ex hibernis profectus ad Canusium Hannibali occurrit. sollicitabat
10   XXVII,    7,  42|  itineribus repetit atque inde Canusium procedit. nunquam Nero vestigiis