|
1.
Per idem tempus P. Clodius, homo nobilis, disertus, audax, quique neque dicendi
neque faciendi ullum nisi quem vellet nosset modum, malorum propositorum
executor acerrimus, infamis etiam sororis stupro et actus incesti reus ob
initum inter religiosissima populi Romani sacra adulterium, cum graves
inimicitias cum M. Cicerone exerceret (quid enim inter tam dissimiles amicum
esse poterat?) et a patribus ad plebem transisset, legem in tribunatu tulit,
qui civem Romanum indemnatum interemisset, ei aqua et igni interdiceretur:
cuius verbis etsi non nominabatur Cicero, tamen solus petebatur.
2.
Ita vir optime meritus de re publica conservatae patriae pretiurn
calamitatem exil¸ tulit. Non caruerunt suspicione oppressi Ciceronis Caesar et
Pompeius. Hoc sibi contraxisse videbatur Cicero, quod inter viginti viros
dividendo agro Campano esse noluisset.
3.
Idem intra biennium sera Cn. Pompei cura, verum ut coepit intenta,
votisque Italiae ac decretis senatus, virtute atque actione Annii Milonis
tribuni plebis dignitati patriaeque restitutus est. Neque post Numidici exilium aut rediturn quisquam
aut expulsus invidiosius aut receptus est laetius. Cuius domus quam
infeste a Clodio disiecta erat, tam speciose a senatu restituta est.
4.
Idem P. Clodius in tribunatu sub honorificentissimo ministerii titulo M.
Catonem a re publica relegavit: quippe legem tulit, ut is quaestor cum iure
praetorio, adiecto etiam quaestore, mitteretur in insulam Cyprum ad spoliandum
regno Ptolemaeum, omnibus morum vitiis eam contumeliam meritu.
5.
Sed ille sub adventum
Catonis vitae suae vim intulit. Unde pecuniam longe sperata maiorem Cato
Romam retulit. Cuius integritatem laudari nefas est, insolentia paene argui
potest, quod una cum consulibus ac senatu effusa civitate obviam, cum per
Tiberim subiret navibus, non ante iis egressus est, quam ad eum locum pervenit,
ubi erat exponenda pecunia.
|