|
1. In huius virtutum aestimatione iam
pridem iudicia civitatis cum iudiciis principis certant; neque novus hic mos
senatus populique Romani est putandi, quod optimum sit, esse nobilissimum. Nam
et illi qui ante bellum Punicum abhinc annos trecentos Ti. Coruncanium, hominem
novum, cum aliis omnibus honoribus ium pontificatu etiam maximo ad principale
extulere fastigium, et qui equestri loco natum Sp. Carvilium et mox M. Catonem,
2.
novum etiam Tusculo urbis
inquilinum, Mummiumque Achaicum in consulatus, censuras et triumphos provexere,
et qui C. Marium
3.
ignotae originis usque ad
sextum consulatum sine dubitatione Romani nominis habuere principem, et qui M.
Tullio tantum tribuere, ut paene adsentatione sua quibus vellet principatus
conciliaret, quique nihil Asinio Pollioni negaverunt, quod nobilissimis summo
cum sudore consequendum foret, profecto hoc senserunt, in cuiuscumque animo
virtus inesset, ei plurimum esse tribuendum.
4.
Haec naturalis exempli
imitatio ad experiendum Seianum Caesarem, ad iuvanda vero onera principis
Seianum propulit senatumque et populum Romanum eo perduxit, ut, quod usu
optimum intellegit, id in tutelam securitatis suae libenter advocet.
|