Apologia
   Cap.
 1     2|                       2-~ ~Igitur Pontianum fratris sui filium, quem
 2    61|        dum ego ruri ago, Sicinium Pontianum privignum meum, qui mihi
 3    62|  sciscitante te eadem dicta sunt: Pontianum loculos petisse, Pontianum
 4    62|        Pontianum loculos petisse, Pontianum Saturnino artifici detulisse.
 5    62|          etiam illud non negatur, Pontianum a Saturnino perfectum sigillum
 6    68|        quicum antea nubta fuerat, Pontianum et Pudentem filios genuit
 7    69|         scribsisse ad filium eius Pontianum, qui tum adultus Romae agebat.
 8    82|          mulieris circumferens et Pontianum flentem per forum ductans
 9    86|      alerere, miseras clanculo ad Pontianum, scilicet ne semel peccasses
10    87| subscripsisse; neget fratrem suum Pontianum graviter ab ea monitum,
11    91|        dos omnis apud filios eius Pontianum et Pudentem maneret, sin