CAPUT XIV. Petro cuidam fit revelatio; lancea Domini reperitur. Iterum confortatur populus.

Dum ergo sic affligeretur Dei populus, respexit eum Dominus, et gemitus eorum audivit, mittens eis consolationem de sede majestatis suae. Quidam enim Petrus clericus, ut dicitur, de regione quae dicitur Provincia, ad episcopum Podiensem, et dominum comitem accessit Tolosanum, asserens quod ei beatus Andreas apostolus in somnis apparuerat; et eum ter vel quater commonuerat diligentissime; quatenus ad principes loqueretur et nuntiaret ut lanceam, qua Domini nostri Jesu Christi latus fuerat perforatum, in ecclesia Principis apostolorum occulte repositam, cum omni studio perquirerent eique locum certis designaverat indiciis. Qui accedens ad praedictos Deo amabiles viros, verbum sicut ei injunctum fuisse testabatur, ex ordine pandit, asserens se ab eodem apostolo multis terroribus ad hoc compulsum. Nam, cum saepe legationem hanc sibi assumere, quoniam pauper et nullius prudentiae erat, detrectasset, urgentissimam apostoli jussionem, nisi cum mortis periculo, declinare se non posse profitebatur. Hi autem reliquis principibus verbum secretius communicantes, eumdem clericum praesentem constituunt ut ab eodem modum et formam jussionis acciperent. Quibus verbis fidem habentes, ad locum quem eis infra septa praedictae ecclesiae designaverat, conveniunt: ubi effossa terra in altum aliquatenus, lanceam, sicuti praedixerat, reperiunt. Quod audiens populus, tanquam immissa de supernis consolatione, ad ecclesiam cucurrit unanimis; et donis muneribus tam pretiosum multo honore praevenientes inventum, coeperunt quodammodo a suis anxietatibus respirare, et in obsequiis divinis reparari fortiores. Fuerunt et alii nonnulli, qui se dicebant visiones angelorum et sanctorum apostolorum vidisse, quibus quasi in invicem consonantibus fides habebatur amplior, et populus a sua dejectione resurgebat in immensum. Factum est igitur, ad suggestionem venerabilium et Deum timentium virorum, quod principes universi, iterum voto concepto et juramentis corporaliter praestitis, se obligaverunt mutuo, ut si Dominus eos de praesenti casu clementer eriperet, et de hostibus suis optatam indulgeret victoriam, quod ipsi ab invicem non discederent, quousque auctore Domino, urbem sanctam, et gloriosum ejus sepulcrum Christianae fidei et pristinae restituerent libertati.