1

Jan Chrzcëcél

¹ Zôczątk Ewanjelje ò Jezë Chrisce, Bòżim Sënje. ²Jak je napjisané ù proroka Izajasza:

Hôwò sélajã mòjigò pòsélca przed Tobą, co przëszëkùje Ce Twòjã drogã. ³Głos ne co wòłô na pùsce: przëszëkùjta drogã dlô Pana, proszczëta Jegò stegnë (Iz 40, 3 – 4).

⁴Tak stanął na pùsce Jan Chrzcëcél i zalécôł chrzest nawrócenjigò na òdpùszczenjé grzéchów. ⁵I sciga do nje całô Judejskô krôjna, i wszëtcë z Jeruzalem, i przëjimelë ód nje chrzest w rzéce Jordan, i wëznôwelë swòje grzéchë. ⁶A Jan béł przëòdzałi w ruchno z kamélë szërzchlë i rzemjani pas na wkół bjodrów, a żëwjëł sã szôrińcą i lasowim mjodã. ⁷I prawjëł tak: «Za mną jidze mòcnjészi òd mje, co nje jem Mù wôrtni sã zdżic i rozrzeszëc rzemjiszczi  ù Jegò wjãzadłów. ⁸Jô jem waji chrzcëł wòdą, a Òn mdze waji chrzcëł Dëchã Swjãtim ».

Pón Jezës przëjimô Janów chrzest

⁹ Bëło, że w nen czas Jezës przëszed z Nazaret w Galileje i béł òd Jana w Jordanje òchrzconi. ¹⁰W ti chwjilë, czej wëszed z wòdë, ùzdrzôł rozemkłé njebjosa i jak na Nje zestąpjôł Dëch w pòstacëji gołąbczi. ¹¹Z njeba dôł sã czëc głos: «Të jes mój mjileczni Sin, w Ce jem so ùwjidzôł».

Kùszenjé Jezësa

¹²Zarë pòtemù Dëch wëwjód Gò na pùstã. ¹³Przez szterdzescë dnjów òstôł na pùsce, trôpjoni òd szatana. Żëł tam westrzódk zwjerza, a anjołowje Mù ùsługòwelë.

DZEJANJÈ W GALILEJE

Póczątk dzejanjigò

¹⁴ Czej Jan òstôł zamkłi w sôdze, Jezës òdszed do Galileje i tam przëpòwjôdôł Bòżą Ewanjeljã. ¹⁵Prawjëł: «Dokònôł sã ju czas i na­deszło królestwò Bożé. Nawrócëta sã i ùwjerzëta w Ewanjeljã».

Zawezwanjé pjerszëch ùcznjów

¹⁶Czej szed kòle Galilejszczigò mòrzëca, ùzdrzôł Szimona i Andrze­ja, Szimonowigò brata, jak w mòrzëcu stôwjelë jadra, bò bëlë  rebôkama. ¹⁷Jezës jim rzek: «Pòjta za mną, zdzejóm, że mdzeta rëbôkama lëdzi». ¹⁸Tak zarë òdłożëlë jadra i rëszëlë za Njim.

¹⁹A czej szed jesz dali, ùzdrzôł Zebedeùszowigò sëna, Jakùba i jegò brata, Jana, jak w czôłnje narządzelë jadra. ²⁰Jëch téż zawezwôł. Tak ònji òstawjelë swòjigò òjcã, Zebedeùsza, z najątima w czôłnje i rëszëlë za Njim.

Wëbawjenjé òsamãtanigó

²¹Tak przëszlë do Kafarnaùm. Zarë w szabat wszed do bóżnjicë i naùczôł. ²²A bëlë  ònjemjałi Jegò nôùką, bò jëch pòùczôł jak nen, co mô mòc, a nji jak ùczałi w Pjismje. ²³A béł prawje w jejëch bóżnjicë òsamãtani człowjek òd njëchlëdnigò dëcha, co zaczął wewrzeszczëwac: «Ceż chcesz òd naji, Nazareńszczi Jezë? Przëszed jes naji znjikwjëc. ²⁴Jô wjém, chto Të jes: Swjãti Bòżi». ²⁵A Jezës gò zgromjił i rzek: «Anji mùk, wiñdzë z ne człowjeka». ²⁶Tej njechlëdni dëch zaczął gò szarpac, zakrzik gromjistim głosa i ùszed z nje. ²⁷A wszëtce òstamjelë i gôdelë mjidzë  sobą: «Co to je? Jakôs nowô nôùka z mòcą, że njechlëdnim dëchóm rozkôziwô i są Mù ùsłëszni?» ²⁸I wnetk sã roznjosło ò Njim wszãdze w całi Galilejszczi krôjnje.

Doma ù Pjotra

²⁹Pò wiñdzenjim zez bóżnjicë szlë zarë z Jakùbã i Jana dodóm do Szimona i Andrzeja. ³⁰Starka Szimona leża w ògrôszce i zarë Mù ò nji rzeklë. ³¹Tak pòdszed do nji, a wzął jã za rãkã i pòdnjós, a ògrôszka ùstąpja i jima ùsługòwa.

Wjele ùzdrowjenjów

³²Ob sëmrok, czej słuńce zaszło, znôszelë do Nje wszëtczëch, co chòrzelë i bëlë  òsamãtani, ³³a całé mjasto bëło kòle dwjérzów. ³⁴Wjele wëlékòwôł, co bëlë  zległi wszelejaczima chërama, i wjele czartów pòwënëkôł, le nje zwòleł njechlëdnim dëchóm gôdac, jiże wjedzałë, chto Òn je.

W òkòlim Kafarnaùm

³⁵Nad renã, jesz szaro bëło, wstôł i wëszed na pùstã i tam sã mòdlëł. ³⁶Za Njim przëszed Szimon i ti, co z Njim bëlë. ³⁷Czej Gò nalezlë, rzeklë Mù: «Wszëtcë Ce ùzérają». ³⁸Le Òn jima òdrzek: «Pòjmë gdze jindze do sedlëszczów w òkòlim, żebë i tam jem móg przëpòwjadac, kò na to jem przëszłi». ³⁹I biwôł w całi Galileje, naùczôł w jejëch bóżnjicach i wënëkiwôł czartów.

Wëzdrowjenjé trądowigó

⁴⁰Tej przëszed do Nje trądowi, pôd na kòlana i ùprôszôł: «Żlë chcesz, mòżesz mjã òchlëdnąc». ⁴¹Ùżôlëło Gò i wëcignął swòjã rãkã, dotk gò i rzek do nje: «Chcã, mdzë òchlëdłi». ⁴²Z ną chwjilą trąd ùstąpjëł i béł òchlëdłi. ⁴³Tej gò òdprawjëł i mòckò mù przëkôzôł: ⁴⁴«Bôczë, a njikòmù nje pòwjadôj, le bjôj i sã pòkôżë swjãtnjikòwji a złożë òfjôrkã za twòje òchlëdnjãcé, jak przëkôzôł Mòjżesz, jakno dokôz dlô njëch». ⁴⁵Le nen, czej òdszed, zaczął wjele ò tim pòwjadac i rozgôdowac, co sã stało. Tak, że Jezës ju nji móg sã jawno w mjesce pòkazowac, le biwôł na pùsce i tam sã lëdze schôdelë do Nje.