2

Ùzdrowjenjé rëszonigò

¹Za czile dnji zôs przëszed do Kafarnaùm i ùczele, że je doma. ²Tej tak wjele sã zeszło lëdzi, że jaż przëde dwjerzi nje bëło placu, a Òn jëch naùczôł. ³I przëszlë do Nje z rëszonim, co gò szterzech njosło. ⁴A że z njim nji mògle dońc do Nje, dlô wjôldżi ciżbë lëdztwa, òtemkle lukã w dakù i przez njã spuscëlë przed Nje rëszonigò na nosëdłach, na jaczëch leżôł. ⁵Czej Jezës wjidzôł jejëch wjarã, rzek rëszonimù: «Senje, òdpùszcziwają sã ce twòje grzészi». ⁶A sedzało tam czile ùczałëch w Pjismje i rozwôżało w swòjëch sercach: ⁷«Jakùże Òn cos taczigò mòże gôdac, Òn złorzékô. Chtëż mòże òdpùszczac grzészi, jak nji leno jeden Bóg?» ⁸Jezës to òd razë rozeznôł w swòjim dëchù, że tak mëszlą, i jima rzek: «Czemù taczi mëslë môta we wajëch sercach?  ⁹Cëż je lżi rzec do rëszonigò: Òdpùszcziwają sã ce twòje grzészi, czë rzec: Wstanjë i bjerzë twòje leżé i bjôj? ¹⁰Tak, żebë jesta wjedza, że Sin Człowjeczi mô na zemji mòc òdpùszczanjigò grzéchów, rzek rëszonimù: ¹¹Rzeczã ce, wstanjë, bjerzë swòje leżé i bjôj dodóm». ¹²Tej nen sã zerwôł, wzął chùtkò leżé i przëd wszëtczima wëszed. A wszëtcë bëlë  rozprzënjosłi i słôwjilë Bòga i gôdelë: «Tak co jesmë jesz njigdë nje wjidza».

Zawezwanjé Mateùsza

¹³I zôs wëszed nad mòrzëce. Wszëtek lud przëchôdôł do Nje, a Òn gò naùczôł. ¹⁴A czej przechôdôł, ùzdrzôł Lewjigò, sëna Alfeùsza, jak sedzôł na cle, i rzek do nje: «Pòj za mną!» Nen pòdnjós sã i rëszëł za Njim.

¹⁵A bëło, czej Jezës sedzôł ù nje doma kòle stołu razã ze swòjima ùcznjama, sedzało tam wjele cłowëch i grzésznjików, jiże wjele chôdało za Njim. ¹⁶A czej ùczałi w Pjismje i farëzeùsze sã westrzeglë, że jé z grzésznjikama i cłowima, rzeklë do Jegò ùcznjów: «Jakùże Òn jé i pjije z grzésznjikama i cłowima?» ¹⁷Jak Jezës to ùczuł, rzek do njëch: «Zdrowim nje je pòtrzéb doktór, le tim, co sã zle czëją. Przëszed jem wzewac nji sprawjedlëwëch, le grzésznjików».

Spjérka ò mrzenjé

¹⁸Ùcznjowje Jana i farëzeùsze mjelë prawje mrzã. Tak przëszlë i sã Gò pitelë: «Dlôcze ùcznjowje Jana i ùcznjowje farëzeùszów mrzą, a Twòji ùcznjowje nje mrzą?» ¹⁹Jezës jima òdrzek: «Jakùże wjesélnjicë mògą mrzéc, pòkądk naòżéńc je z njima? Jak długò mają naòżéńca ù se, nji mògą mrzéc. ²⁰Le nadińdze dzéń, że jima mdze wzãti naòżéńc, negò tej dnja mdą mrzelë.

²¹Kò njicht nje przësziwô nowigò skrôwka fòliszu do stôrigò ruchna, bò nen nowi skrôwk jesz prawje barżi rozedrze stôré ruchno i jesz wjikszé mdze pòdzercé. ²²Njicht téż nje wléwô swjéżigò wjina do stôrëch skòrzanëch mjészków, bò wjino rozsadzi ne stôré mjészczi i znjikwjeje wjino i mjészczi. SwjéŸé wjino leje sã do nowëch mjészków».

Christus je Panã szabatu

²³Bëło, że Jezës szed w szabat strzódkã plónów zbòżigò, a Jegò ùcznjowje pò drodze łëzgelë kłosë. ²⁴Na no rzeklë farëzeùsze do Nje: «Wzerôj le, co ti wërôbjają w szabat, czegò sã nje przënôlégô». ²⁵Òn jima òdpjar: «Czë wa njigdë nje czëta, co Dôwjid zrobjił, czej béł w bjédze, bò béł głodni i ti, co z Njim bëlë. ²⁶Jak no tej weszed do swjãtnjicë, a to bëło za czasów nôwëższigò swjãtnjika Abjatara i pòżëwjëł sã pòkłôdnima chlebama i dôł tim, co z njim bëlë, czegò sã nje gòdzi, jak leno swjãtnjikóm?» ²⁷I jima rzek: «Szabat je dani człowjekòwji, a nji człowjek szabatowji. ²⁸Tak Sin Człowjeczi je Panã i szabatu».