3

Ùzdrowjenjé w szabat

¹ Zôs weszed do bóżnjicë. A béł tam człowjek, co mjôł ùschłą rãkã. ²I pòdzérelë Gò, czë w szabat gò nje wëlékùje, żebë Gò mógle ùdac. ³Òn rzek do człowjeka, co mjôł ùschłą rãkã: «Stanjë na westrzódkù».⁴A jëch sã spitôł: «Czë mòżno je w szabat zdzejac co dobrigò czë lëchigò? Żëcé ùretac abò znjikwjëc?» A ònji damjelë. ⁵Tej rozezdrzôł sã w jiwrze pò wszëtczëch wkół i rozżôloni dlô zatwjardzałotë jejëch serca, rzek do człowjeka: «Wëcignjë rãkã». Tak wëcignął swòjã rãkã i sta sã zdrów. ⁶Tej farëzeùsze zarë wëszlë i sã ùrôdzelë z lëdzama Heroda, jak Gò znjikwjëc.

Lud garnje sã do Pana Jezësa

⁷Tej òdszed Jezës zez swòjima ùcznjama nad mòrzëce. A mòc lëdztwa szła za Njim z Galileje, z Judeje, ⁸òd Jeruzalem i Idumeje, zeza Jordanu, z òkòlów Tiru i Sidonu, chiżëłë do Nje gromjisté rzmë, czej czëlë, co dzejôł. ⁹Dlône przëkôzôł swòjim ùcznjóm, żebë mjelë wjedno na pòszëkù czôłn dlô  Nje, czej bë rzmë lëdztwa na Nje za mòckò pjarłë. ¹⁰Wjele téż wëlékarzëł, dlô ne ti, co sã czëlë chòri, cësnãlë sã do Nje, żebë le chòc Gò sã tknąc. ¹¹Nawetk njechlëdni dëchë, czej Gò wjidzałë, pôdałë przed Njim i wòłałë: «Të jes Bòżi Sin». ¹²A Òn jima mòckò zakôzowôł, żebë Gò nje ùjôwjałë.

Zawezwanjé apòstołów

¹³Tej wëszed na górã i zawezwôł do Se nëch, jaczëch sóm chcôł mjec i przëszlë do Nje. ¹⁴Nëch Dwanôsce wëbrôł, żebë Mù towarzëlë i móg jëch wësélac na przëpòwjôdanjé ¹⁵i żebë mjelë mòc wënëkiwanjigò czartów. ¹⁶Tak wëbrôł Szimona, co mù dôł mjono Pjoter, ¹⁷Jakùba, sëna Zebedeùsza, i Jana, Jakùba brata: jejëch pòzwôł Boanerges, to je sënowje groma; ¹⁸Andrzeja i Filëpa, Bartłomjénja i Mateùsza, Tomasza i Jakùba, sëna Alfeùsza, Tadeùsza, Szimona Gòrliwca ¹⁹i Judasza Iskarjotã, co Gò zdradzëł.

Pón Jezës i Jegò krewni

²⁰Tej òdszed dodóm, a rzmë lëdztwa zôs sã zbjérałë, że nje bëło czasu zjesc chleba. ²¹Czej ò tim sã doczëlë swòji, przëszlë, żebë Gò przëtrzëmac, jiże szła gôdka: «Ón je òd se».

Òszczerdżi ùczałëch w Pjismje

²²A ùczałi w Pjismje, co bëlë  przëszłi z Jerozolimë, gôdelë: «Nen mô Belzebùba i mjonã nôwëższigò czarta wënëkiwô złé dëchë». ²³Tej zawòłôł jëch do Se i rzek do njëch w pòdobach: "Jakùże czart mòże wënëkac czarta? ²⁴Żlë jaczis królestwò w se je sprocemjałé, to òno sã nji mòże òbstojec. ²⁵Czej doma sã so procem, to no dodóm sã nje òbstoji. ²⁶Tak téż czart, czej w se je sprocemjałi i w se rozdzarti, nji mòże sã òbstojec i to je jegò zgùba. ²⁷Bò njicht nji mòże wedrzéc sã do chëczë mòcarnigò i jegò dobra mù zrabczëc, żlë przódë gò nje zrzeszi, a tej jegò checz zrabczi.

²⁸Zajistno rzeczã wama, wszëtczi grzészi i złorzéczi, jaczëch bë sã dopùszczëlë lëdze, mdą jim òdpùszczoné, ²⁹le chto bë złorzékôł procem Dëchowji Swjãtimù, temù njigdë to nje mdze òdpùszczoné, na wjeczi je wjinjen grzéchù». ³⁰Bò Mù wëgôdowelë, że: «Mô njechlëdnigò dëcha».

Prôwdzëwi krewni Jezësa

³¹I przëszła Jegò Matka i Jegò bracinjowje i z bùtna pòsłelë za Njim, żebë Gò zawòłele. ³²Trójba lëdztwa bëła rozsadłô wkół Nje, czej Mù rzeklë: «Hôwò Twòja Matka i Twòji bracinowje i Twòje sostrzëce bùten ùzérają Cã». ³³A Òn jima rzek: «Chtëż je Mòją matką i Mòjima bracinama?» ³⁴Tej rozezdrzôł sã dokòła pò nëch, co bëlë  wkół Nje rozsadłi i rzek: «Hôwò Mòja matka i Mòji bracinowje. ³⁵Jiże chto żëje pòdług wòlë Bòżi, nen Mje bratã, Mòją sostrą i matką je».