6

W Nazaret

¹Czej z nądka òdszed, przëszed do swòjigò rodowjitigo mjasta, a szlë z Njim Jegò ùcznjowje. ²Czej przëszed szabat, zaczął w bóżnjice naùczac. A wjele, co Gò czëło, zadzëwjoni pitelë: «Skądkaż Mù to je? Co za mądrosc Òn mô? I taczi cëda sã dzeją przez Jegò rãce. ³Czë Òn nje je ceslą, sënã Mariji, bracinã Jakùba, Józefa, Judë i Szimona? A Jegò sostrzëce czë nje są tuwò z nama?» I béł dlô njëch pògòrchą. ⁴Tej rzek jima Jezës: «Le w swòji tatczëznje, westrzód swòjigò krewjéństwa, w swòjim dodóm mòże prorok bëc tak bez ùwôżanjigo». ⁵I nje zdzejôł tam niżódnigò znakù, leno na czile pòłożëł rãce i jëch wëlékòwôł. ⁶Dzëwjił sã jejëch njedowjérzanjimù. Tej òbchôdôł òkòlni sedlëszcza i naùczôł.

Rozesłanjé apòstołów

⁷Tej zawezwôł Dwanôsce i zaczął jëch rozsélac pò dwùch i dôł jima mòc nad njechlëdnima dëchama. ⁸Przëkôzôł jima njick nje brac ze sobą, le palëcã, anji chleba, anji torbë, anji dëtków w mjészkù, ⁹«le òbùti we wjãzadła i bez dwùch sëczen». ¹⁰A dôł jim wskôzã: «Czej wéńdzeta do jaczi chëczë, to tam òstanjita jaż do òdińdzenjigò. ¹¹Żlë w jaczim môlu waji nje przëjimną i waji nje mdą chca słëchac, to czej z nądka mdzeta òdchôda, strãpcëta pjich z wajich nogów na dokôz dlô njëch». ¹²Tak ònji szlë i nawòłiwelë do nawrócenjigò. ¹³Wjele téż wënëkiwelë czartów, a chòrëch namôszcza òlëjã i ùzdrôwjelë.

Ùdba Heroda ò Jezësu

¹⁴Czuł téż ò Njim król Herod, jiże głosné bëło Jegò mjono i gôdôł: Jan Chrzcëcél wstôł z martwich i dlône mòce cëdów dzejają w Njim». ¹⁵A jinszi znôwù gôdelë: «Nen je Elijasz». Jesz jinszi gôdelë: Nen je prorok, jakno pjerwi prorocë biwelë. ¹⁶Czej Herod ò Njim czuł, przëstojëł: «To je Jan, co jem Gò dôł scic, a òn zmartwichwstôł».

Sprawa Jana Chrzcëcela

¹⁷Nen prawje Herod dôł ùchwëcëc Jana i szczedowanigò trzimôł w sôdze, dlô Herodjadë, bjałczi swòjigò brata Filëpa, co mù jã wzął so za bjałkã. ¹⁸Bò Jan wëgôdowôł Herodowji: «Nje gòdzi sã ce mjec bjałczi twòjigò brata».¹⁹Za no Herodjada ùwzãła sã na Jana i rôd bë chca gò znjikwjëc, le że nji mògła. ²⁰A Herod bòjôł sã Jana, jiże gò mjôł za prawigò człowjeka i swjãtigò i gò strzég. Wjele razë gò czuł, tej zjimôł gò wjôldżi njeùbëtk, le radzi gò słëchôł. ²¹I nadarza sã leżnosc, że Herod mjôł roczëznã i wëprawjëł czestã dlô swòjëch dwòrzôków, wòjarszczëch wódców i znamjenjitëch w Galileje. ²²Czej córka Herodjadë weszła i teńcowa, wjidza sã Herodowji i czestnjikóm. Tak król rzek do dzéwczëca: «Proszë mjã, ò co chcesz, a dóm ce». ²³Nawetk jeji przësig: «Dóm ce, ò co le mdzesz prosa, chòc ò pół mòjigò królestwa». ²⁴Òna tej wëszła i spita sã swòji matczi: «Czegòże móm żãdac?» A òna jeji pòdszepta: «Głowã Jana Chrzcëcela». ²⁵Tak zarë weszła spjészno do króla z raszczbą: Chcã, żebë jes mje zarë dôł na tacë głowã Jana Chrzcëcela. ²⁶Tej król sã baro zasãpjëł, ale że przësig i dlô czestnjików nje chcôł jeji zmanjëc, ²⁷zarë pòsłôł òprôwcã i kôzôł przënjesc jegò głowã. Nen szed gò scic w sôdze ²⁸i przënjós jegò głowã na tacë i dôł jã dzéwczëcu, a dzéwczã jã dało matce. ²⁹Czej ò tim sã doczëlë jegò ùcznjowje, przëszlë i wzãlë jegò celszcze i gò pòchòwelë w grobjiszczu.

Pò pjerszi misjë apòstołów

³⁰Tej apòstołowie zeszlë sã nazôd ù Jezësa, òpòwjedzelë Mù wszëtkò, co zdzejelë i co naùczëlë. ³¹Tak rzek do njëch: «Pòjta wa sami òsóbno na pùstã i përznã òdpòcznjita». Tak bò wjele przëchôdało i ùchôdało, że nje bëło nawetk czasu na jedzenjé.  ³²Tej òdpłënãlë czôłnã w ùstronã na pùstã.  ³³Le jëch wjidzelë jak òdpłiwelë. Wjele to pòstrzegło i pjeszką tam wôrpelë ze wszëtczëch mjastów i nawetk jëch ùrëchlëlë.

Pjerszé rozwjelenié chleba

    ³⁴Czej  Jezës wësôd i ùzdrzôł gromjistą rzmã lëdztwa, ùżôlëł sã nad njima, jiże bëlë jak òwce, co nji mają pasterza, i zaczął jëch naùczac. ³⁵A czej bëło pòzdze, pòdeszlë do Nje Jegò ùcznjowie i rzeklë: «To tuwò je pùsto i pòzdze. ³⁶Rozpùscë jëch, njech jidą do wsów i sedlëszczów w òkòlu i so kùpją co do jedzenjigò». ³⁷Na to jim òdrzek: «Wa dôjta jim jesc». Ònji Mù rzeklë: «Mómë tej jic i za dwasta denarów nakùpjic chleba, żebë jima dac jesc?»  ³⁸Tak jëch sã spitôł: «A kùleż wa môta chleba?  Bjôjta a òbôczëta». Czej sã dokònelë, rzeklë: «Pjińc i dwje rëbë». ³⁹Tak rozkôzôł jim wszëtczim sã rozsadnąc gromadama na zeloni trôwje. ⁴⁰I rozsedlë sã grëpama pò sto i pò pjińcdzesąt. ⁴¹Tej wzął no pjińc chlebów i dwje rëbë, wezdrzôł w njebò, zmówjëł bògòsławjéństwò, pòłómôł chlebë i dôwôł ùcznjóm swòjim, żebë je kłedlë przed njima.  Pòdzelëł téż rëbë na wszëtczëch. ⁴²Wszëtcë jedlë i sã najedlë. ⁴³A jesz zebrelë dwanôsce kòszów zbjérzków i kąsk òd rëbów. ⁴⁴A bëło nëch, co jedlë chléb, pjińc tësãców chłopa.

Jezës jidze pò mòrzëcim

⁴⁵Zarë pò tim przëpòspjôł swòjëch ùcznjów na czôłn, bë Gò ùrëchlëlë na procemni strąd do Betsajdë, a Òn timczasã òdprawji lud. ⁴⁶Czej jëch òdprawjëł, szed sã mòdlëc na górã. ⁴⁷Bëło ju cemno, czôłn na westrzódkù mòrzëca, a Òn sóm na strądze. ⁴⁸Wjidzôł, jak czążkò robjilë rémama, jiże mjelë procemné wjetrzëszcze, tej kòle czwjôrti stróżë w nocë przëszed pò mòrzëcim letczim krokã do njëch i chcôł jëch mjinąc. ⁴⁹Czej ònji Gò ùzdrzelë, jak jidze pò mòrzëcim, ùznelë, że to je ùkôzka i zaczãlë wrzeszczëc. ⁵⁰Bò wszëtcë Gò wjidzelë i sã wërzaslë.  Tak chùtkò przerzek do njëch i zawòłôł: „Kò dowjerzôjta, to Jô jem, nje trëchlejta». ⁵¹Tej weszed do njëch na czôłn, a wjetrzëszcze sã ùcëszëło. Ònji tim wjici bëlë tim rozprzënjosłi, ⁵²jiże nje rozmjelë znakù z chlebama, bò jëch serce bëło zgrãdzałé.

Ùzdrowjenjé w Genezaret

⁵³Czej przedërchelë i dostelë sã na procemni strąd, wësedlë w Genezaret. ⁵⁴Ledwje zlezlë z czôłna, òd razu Gò pòznelë. ⁵⁵Tak rozbjegelë sã pò całim tim òkòlu i zaczãlë Mù znôszac na nosëdłach nëch, co chòrzelë, czej leno czëlë, gdze Òn je. ⁵⁶A dokądka le przëszed do wsów, mjasteczk czë sedlëców, kłedlë chòrëch na placach i Gò ùprôszelë, żebë chòc le troczków Jegò sëknje mòglë sã tknąc.  I wszëtcë, co Gò sã dotklë, bëlë ùzdrowjoni.