7

Spjérka ò zwëczi

¹Zeszlë sã do Nje farëzeùsze i czile ùczałëch w Pjismje, co przëszlë z Jerozolimë. ²I westrzeglë sã, że njejedni z Jegò ùcznjów, brelë njechlëdnima, to je nje ùmëtima rãkama chléb do jedzenjigò. ³A farëzeùsze i wszëtcë Żëdzë sã trzimją zwëkù starszëch i nje jedzą, njim so z rozwjartima pjiscama rãków nje ùmëją. ⁴Jak przińdą z rënkù, téż nje jedzą, zanjim sã nje òbmëją.  Wjele téż jinëch przejãtëch mają zwëków, jaczëch strzegą, jak òbmiwanjé kùmków, karbeńców i kòprowëch mjisków. ⁵Tak tej Gò sã spitelë farëzeùsze i ùczałi w Pjismje: «Czemùże Twòji ùcznjowie nje trzimają sã zwëkù starszëch i nje ùmëtima rãkama jôdają chléb?» ⁶Na to jima rzek «Bëlno rzek ò waji chëbnjikach, prorok Izajasz, jak je napjisané:

Nen lud dôwô Mje tczã leno lëpama,

a swòjim sercã  je dalek òd Mje.

⁷Le tczã Mje próżen dôwô,

Jiże ùczi przëkôzów przez lëdzi danëch (Iz 29,13).

⁸Òpùszcza jesta przëkôzë Bòszczi, a sã trzimôta lëdzczigò zwëkù». ⁹«I rzek jima: Wa rozmjejeta domëslno òbińc Bòszczi przëkôzë dlô zachòwanjigò waji zwëkù. ¹⁰Kò Mòjżesz tak rzek: Tczë swòjigò òjca i swòjã matkã, a chto bë złorzékôł òjcowji abò matce, je wjinjen ùmrzenjigò.  ¹¹A wa gôdôta: „Żlë człowjek rzecze òjcowji abò matce „korban”, to je, co bë jem mjôł ce dac na wspòmóżkã jakò ce sã słëchô òd mje, złożił jem na òfjôrkã Bògù, ¹²to mù ju nje kôżeta njick dobrigò zrobjic dlô òjca jak i dlô matczi. ¹³To tim òbchôdôta Bòszczi przëkôz dlô wajëch zwëków, jaczi jesta so ùwjidza i tak wjele jinszëch zwëków rówjenjik tim strzeżeta”.

Prôwdzëwô njechlëdnota

¹⁴Tej zôs zwòłòł lëdztwò do Se i rzek: «Słëchôjta Mjã wszëtcë, żebë jesta Mjã rozmja: ¹⁵Njick, co z bùtna jidze do bënë człowjeka, nji mòże gò splachcëc, le co z człowjeka serca wińdze, to gò mòże splachcëc». /¹⁶/.

¹⁷Czej òdszed òd lëdztwa i weszed do chëczë, spitelë Gò ùcznjowie ò nã pòdobnjã.  ¹⁸Tak rzek jima: «To i wa tak mało pòjãtni jesta? Czë nje rozmjejeta, że wszëtkò co z bùtna wéńdze do człowjeka, nji mòże gò splachcëc, ¹⁹jiże nje wéńdze do jegò serca, le jidze do żôłądka, a znądk jidze na bùten».  Tak dôł do rozmjenjô, że wszednô strawa je chlëdnô. ²⁰I gôdôł dali: «Co z człowjeka pòchôdò, to gò plachci. ²¹Z bëne człowjeka z jegò serca pòchòdzą złé mëslë, kãtrzëtwa, złodzéjstwa, mòrdarztwa, ²²cëzëłożnotë, chartnota, przekrãtnota, chëba, njesromòta, zôzdroscë, przeklinanjé, bùcha, głëpòta. ²³Wszedno no złé z człowieka jidze i to gò robji njechlëdnim».

                        DZEJANJÉ ZA GALILEJĄ

Kananejskô bjałka

²⁴Czej znądk òdszed, rëszëł w òkòla Tiru i Sidonu.  Weszed do jedni chałpë i nje chcôł, żebë to chto wjedzôł, le i tak to sã nje dało zatacëc. ²⁵Wnetk ò Njim ùczëła bjałka, co jeji córka bëła òsamãtanô przez njechlëdnigò dëcha, przëszła i Mù padła do nóg. ²⁶A ta bjałka bëła greczónką, rodã z Sirofenjicji i ùprôsza Gò, żebë z jeji córczi wënëkôł czarta. ²⁷Òn jeji òdrzek: «Dożdżë przódë ([dôj]) sã najesc dzecóm, jiże nje przënôlégô sã brac chléb dzecóm, a cëskac psznjãtóm». ²⁸Òna Mù òdrzekła: «Jo, Panje, le psznjãta sã téż pòd stołã żëwją krëszënama dzeców».  ²⁹Tej jeji rzek: «Na taczi słowò, bjôj, czart je ju ùszłi zez twòji córczi». ³⁰Czej przëszła dodóm, nalazła córkã, jak leża w leżë, a czart bëł ùstąpjoni.

Ùzdrowjenjé njemòwigò

³¹Tak òdszed z òkòlów Tiru i przez Sidon przeszed strzódkã krôjnë Dekapòlu nad mòrzëce Galilejszczi. ³²I przëprowadzelë do Nje głëchònjemòwigò i prosëlë Gò, żebë na nje pòłożëł rãkã. ³³Òn wzął gò na stronã òd lëdztwa, włożëł swòje pôlce w jegò ùszë a slëną dotk jegò jãzëka, ³⁴wezdrzôł w njebò, westch i rzek do nje: «Effetha,»  to je: Otemknjë sã. ³⁵I w ti chwjilë ùprawjiłë sã jegò ùszë i rozrzeszëłë wjązczi jegò jãzëka, tak że słëszno móg gôdac. ³⁶I przëkôzôł jima, żebë njikòmù nje rozgôdowelë.  Le czim wjici jima zakôzowôł, tim barżi to rozpòwjôdelë. ³⁷Barzëczkò tim rozprzënjosłi gôdelë: «Bëlno wszëtkò dzejô: głëchim słëch wrôcô a njemòwim mòwã».