8

Wtëré rozwjelenjé chleba

¹W nëch dniach, czej zôs wjôlgô rzma lëdztwa sã zeszła i nji mjelë njick do jedzenjigò, zawòłôł ùcznjów i rzek: ²«Żôl Mje je ne lëdu, bò ju trzë dnji warają przë Mje i nji mają njick do jedzenjigò. ³Żlë jëch wëgłodnjałëch pùszczã dodóm, zmetlëją w drodze, jiże njejedni z njëch są z dôleka przëszłi». ⁴Jegò ùcznjowie Mù òdrzeklë: «Chtëż tuwò na pùsce jëch mógbë nakôrmjic chlebã?» ⁵Tak sã jëch spitôł: «Kùle wa môta chleba?» Òdrzeklë: «Sétmë». ⁶Tej kôzôł sã lëdztwù rozsadnąc na zemji i wzął sétmë chlebów, zmówjëł bògòsłôwjéństwò, pòłómôł i dôł swòjim ùcznjóm, żebë je rozdzelëlë i rozdelë lëdzóm. ⁷Mjelë téż czile rëbùlków i nad tima zmówjëł bògòsłôwjéństwò i kôzôł je rozdac. ⁸Najedlë sã do sëta, a jesz zebrelë sétmë kòszów zaòstałëch zbjérzków.  ⁹A bëło jëch kòle szterzech tësãcow i jëch rozpùscëł.

Zôs raszczba znanczi

¹⁰Tej zarë wsôd ze swòjima ùcznjama na czôłn i przeprawjëł sã w òkòla Dalmanutë. ¹¹I przëszlë farëzeùsze i zaczãlë Gò zagôdowac, jiże chcelë Gò wëstawjic na próbã i raszczëlë òd Nje znanczi z njeba. ¹²Tak westch z głãbje dëszë i rzek: «Czemùże no plemjã raszczi znakù?  Zajistno gôdajã wama: żódnô znanka nje mdze nemù plemjenjowji danô». ¹³Tej jëch òstawjëł sadnął na czôłn i nazôd òdpłënął na procemną stronã.

Farëzejszczi i Heroda kwas

¹⁴I zabëlë ze sobą wzic chleba, tak że le jeden chléb mjelë w czôłnje.  ¹⁵A przestrzégôł jëch i rzek: «Bôczëta i strzeżëta sã kwasu tak farëzeùszów jak i Heroda».  ¹⁶Zôs ònji gôdelë mjidzë sobą że zabëlë chleba. ¹⁷Czej sã ne dorozmjôł rzek jima: «O cëż sã dowòdzita, że nji môta chleba?  Czej jesz nje rozmjejeta i nji mòżeta pòchwacëc, tak òspałé je waje serce?  ¹⁸Môta òczë a nje wjidzita; môta ùszë a nje czëjeta? Nje bôczita kùle kòszów fùl zbjérzków jesta zebra, ¹⁹czej jem pòłómôł pjińc chlebów dlô pjińc tësãców?» Òdrzeklë: «Dwanôsce».²⁰«A czej jem pòłómôł sétmë chlebów dlô szterzech tësãców, to kùle jesta zebra kòszów fùl zbjérzków?» Òdrzekle: «Sétmë». ²¹Tak jima rzek: « To jesz nje pòjimôta?»

Ùzdrowjenjé slépca

²²Tej przëszlë do Betsaidë.  I doprowadzëlë do Nje slepigò i ùprôszelë, żebë gò sã tknął. ²³Òn wzął slepigò za rãkã, wëszed z njim za sedlëszcze i naslënjił mù òczë, włożëł na njegò rãcë i spitôł: «Czej të co wjidzisz?» ²⁴Nen, czej zaczął wjidzec, rzek: «Wjidzã lëdzi, jakbë to bëłë drzéwjãta, co sã rëchają». ²⁵Tak zôs włożëł rãce na jegò òczë, tej przezdrzôł i béł ùzdrowjoni, i wszëtkò wjidzôł akùratno. ²⁶I pòsłôł gò do se dodóm, a mù rzek: «Leno do wsë nje chòdzë».

Wjara Pjotra

²⁷Tej Jezës rëszëł i Jegò ùcznjowje do sedlëców kòle Filëpòwi Cazareje.  W drodze dopitowôł sã swòjëch ùcznjów: «Za kògùż mają Mjã lëdze?» ²⁸Ònji Mù òdrzeklë: «Za Jana Chrzcëcela, jinszi za Elijasza, a jesz jinszi za jednigò z proroków». ²⁹Tak jëch sã spitôł: «A wa za kògùżte Mjã bjerzeta?» Na to òdezwôł sã Pjoter i rzek: «Të jes Mesijôsz!» ³⁰Tej jima mòckò przëkôzôł, żebë njikòmù ò Njim nje gôdelë.

Pón Jezës pjerszi rôz przepòwjôdô swòjã mãkã

³¹I zaczął jëch pòùczac: Człowjeczimù Sënowji przińdze wjele cerzpjec, mdze òdepchnjãti przez starszëznã, przédnëch swjãtnjików i ùczałëch w Pjismje; mdze zabjiti, le pò trzech dnjach zmartwichwstanje. ³²Ne słowa bëłë rzekłé czësto jawno.  Tak Pjoter szed z Njim na bòk i zaczął Mù wëpòmjënac. ³³Òn sã òbezdrzôł, wezdrzôł na swòjëch ùcznjów, zwadzëł Pjotra i rzek: «Bjôj Mje précz, szatanje, jiże nje mëslisz ò Bòżi sprawje, le co lëdzczigò je».

Jidzenjé szlachã Pana Jezësa

³⁴Pò zwòłanjim lëdztwa razã ze swòjima ùcznjama, rzek do njëch: «Ż1ë chto chce jic za mną, mùszi sã zaprzéc samigò se, niech pòdjimje swój krziż i chôdô za mną. ³⁵Chto bë swòje żëcé chcôł ùchòwac, zatraci je, a chto bë swòje żëcé stracëł dlô Mje i Ewanjelje, nen je ùziszcze. ³⁶Bò cëz za zwënëga dlô człowjeka, chòc bë zwëskôł wszeden swjat, a zatracël swòjã dëszã? ³⁷Cëż człowjek mòże dac w zamjónk za swòjã dëszã?  ³⁸Chto bë Mje sã wstëdzëł i mòjëch słowów przed tim przenjewjérnim i grzésznim pòkòlenjim, negò i Człowjeczi Sin mdze sã wstëdzëł, czej przińdze we wjidzałoscë swòjigò Òjca zez swjãtima anjołama».