9

 ¹I dorzek jim: «Zajistno rzekã wama: njejedni, co tuwò stoją nje zaszmakają ùmrzenjigò, njim nje ùzdrzą królestwa Bòżigò, co przińdze w Mòcë».

Przemjenjenjé Pańszczi

²A pò szesc dniach, Jezës wzął ze sobą Pjotra.  Jakùba i Jana i wëprowadzël jëch òsóbno na wësoką górã.  Tam sã przemjenjëł przed njima.  ³Jegò ruchna sã zasklnãłë taką bjeletinką bjélą, że żóden farwnjik na zemji bë tak nje wëbjelëł.  ⁴I dôł sã jim wjidzec Elijasz i Mòjżesz. jak rozprôwjelë z Jezësã. ⁵Tak Pjoter sã òdezwôł a rzek do Jezësa: «Rabbi, bëlno nóm tuwò je, pòstawjimë tu trzë plónë, jeden dlô Ce, jeden dlô Mòjżesza i jeden dlô Elijasza ». ⁶Nje wjedzôł, co mjôł rzec, tak, bëlë wërzasłi. ⁷W tim zjawja sã blóna i zakrëła jëch, a z blónë dôl sã czëc głos: «To je mój mjileczni Sin. Jemù mdzëta ùsłëszni».  ⁸I w ti  chwjilë, czej sã rozezdrzelë, njikògò ju nje wjidzelë, leno samigò Jezësa.

Ò przińdzenjim Elijasza

⁹Czej schôdelë z górë, przëkôzôł jima żebë njikòmù nje rozpòwjôdelë. co wjidzelë, jaż Sin Człowjeczi zmartwichwstanje.  ¹⁰Ne przëkôzu sã trzimelë, le so docigelë, co to je „wstac z martwëch”. ¹¹Tak Gò dopitowelë i rzeklë: «Czemù ùczałi w Pjismje gôdają, że przódë mùszi przińc Elijasz?» ¹²Òn jim òdrzek: «Zajistno, przódë przińdze Elijasz i wszëtkò òdnowji. Le jak je napjisané ò Sënje Człowjeczim? Że mdze wjele mùszôł wëcerzpjec i mdze wzgôrdzoni.  ¹³Le rzekã wama: Elijasz je ju przëszłi i zrobjilë z njim, co chcelë, jak ò njim je napjisané».

Ùzdrowjenjé z wjôldżi chërë

¹⁴Czej przëszlë do ùcznjów, ùzdrzelë mòc lëdztwa wkół njëch i ùczałëch w Pjismje, co chcelë jëch ùdostac.  ¹⁵Czej Go ùzdrzelë. wszëstek lud brôł dziw i pòspjelë Gò przëwjitac.  ¹⁶I sã jëch dopitowôł: «Ò co wama szło?» ¹⁷A jeden z 1ëdztwa Mù rzek: «Méster, przëprowadzëł jem mòjigò sëna do Ce, co w se mô njemòwigò dëcha.  ¹⁸A nen, gdze leno gò dopadnje, jachòce njim, szum jidze mù z gãbë, szrëwòce zãbama i drewnjeje.  Gôdôł jem z Twòjima ùcznjama, żebë gò wënëkelë, le nje delë radë ». ¹⁹Na to Òn jim rzek: «Ach njedowjérné plemjã, jakùż dlugò móm z wama bëc?  Jak, długò móm waji cerzpjec?  Doprowadzëta gò do Mje ».  Tak przëprowadzëlë gò do Nje. ²⁰Czej gò ùzdrzôł, dëch zaczął njim òd razë jachòtac, pôd na zemjã, kùlôł sã, szed mù szum z gãbë. ²¹Tak spitôł sã jegò òjca: «jak to długò je, jak to mù ju długò je?» Nen òdrzek: «Òd knôpjiczëch lat. ²²Co rusz gò w òdżin abò w wòdã szmërgô, żebë gò ùpjitoszëc. Żlë mòżesz, wspòmòżë naji, ùżôlë sã nad nama». ²³A Jezës mù rzek: « Żlë mòżesz? Dlône, co wjerzi, wszëtkò je mòżebné». ²⁴Tej zarë zawòłôł òjc knôpa i rzek: «Wjerzã, wspòmòżë mòje njedowjérztwò». ²⁵Czej Jezës ùzdrzôł, że lëdztwò sã zbjégô, zagrozëł njechlëdnimù dëchòwji i rzek mù: «Dëchù głëchi a njemòwi, Jô kôżã ce wińdzë z nje i żebë jes wjici nje wchôdôł w nje». ²⁶Tak zawrzeszczôł mòckò wëjachòtôł gò i ùstąpjëł. Nen béł jak njeżiw i wjele gôdało: «Òn nje żëje». ²⁷Le Jezës wzął gò za rãkã, pòdnjós gò i òn wstôł. ²⁸A czej Òn przëszed dodóm, Jegò ùcznjowje òpòciszką Gò sã dopitowelë: «Czemùże më gò nji mòglë wënëkac?» ²⁹Tak rzek jima: «No plemjã jinaczi nje wińdze, jak leno przez mòdlëtew».

Wtërni wspòmjink ò mãce i zmartwichwstanjim

³⁰Czej znądk wëszlë, wanożëlë przez Galilejã, le nje chcôł, żebë chto wjedzôł. ³¹I jął pòùczëwac swòjëch ùcznjów i jima gôdôł: «Sin Człowjeczi mdze wëdani w rãce lëdzi, co Gò zabjiją, le zabjiti pò trzech dnjach zmartwichwstanje». ³²Ònji jednak nje rozmjelë negò słowa, a nje wôżëlë Gò sã pëtac.

Spjérka, chto je nôpjerszi

        ³³Tak doszlë do Kafarnaùm.  Czej béł doma, spitôł jëch: „Ò czim jesta w drodze rozprôwja?” ³⁴Le ònji damjilë, jiże w drodze mjelë spjérkã ze sobą, chto z njëch je nôpjerszi. ³⁵Tak ùsôd, przëzwôł Dwanôsce i rzek jima: «Żlë chto chce bëc pjerszi, njech mdze ze wszëtczëch slédnim i wszëtczim służi». ³⁶I wzął knôpjika, pòstawjëł gò we westrzódkù njich, wzął gò w remjona i jima rzek: ³⁷«Chto bë jedno z taczëch dzôtków wzął w Mòje mjono, Mje przëjimô, a chto Mje przëjimô, przëjimô nji Mje, le Negò, co Mjã pòsłôł».

W mjono Jezësa

³⁸Jan rzek do Nje: «Méster, jesmë ùzdrzelë, jaczigòs, co w Twòje mjono wënëkiwôł czartów i jesmë mù zakôzowelë, jiże nje chòdzëł z nama». ³⁹Le Jezës òdrzek: «Nje bróńta mù, bò żóden, co sprôwjô znanczi w Mòje mjono, nje mdze móg zarë ò Mje lëchò gôdac. ⁴⁰Jiże chto nje je procem nama, je z nama. ⁴¹Chto bë wama dôł kùmkã wòdë do napjicigò dlône, że jesta Christusowima, zajistno wama rzekã, nje mjinje gò zôpłata.

Pògòrcha

⁴²Żlëbë njichtos béł pògòrchą dlô jednigò z nëch môłëch, co wjerzą we Mje, nemù bë bëło lepji ùrzeszëc młińszczi kam do jegò szëje i wrzëcëc w mòrze. ⁴³Żlë twòja rãka cã wòdzi do złigò, tej jã ùtnjë, bò lepji ce wéńc do żëwòta kalécznim, jak z òbùma rãkama jic do pjekła w òdżin, co nje gasnje. /⁴⁴/ ⁴⁵ A żlë cã wòdzi twòja noga do złigò, ùtnjë ją, bò lepji dlô ce wéńc do żëwòta kalécznim, jak z òbùma nogama bëc szmërgnjãtim do pjekła. /⁴⁶/ ⁴⁷I zlë twòje òkò ce wòdzi do złigò, wëdłëbjë je, bò lepji dlô ce z jednim òkã wéńc do żëwòta, jak z òbùma bëc szmërgnjãtim do pjekła, ⁴⁸gdze jëch robôk nje ùmjërô, a òdżin nje gasnje. ⁴⁹Bò kòżden mdze òsoloni ògnjã. ⁵⁰Bëlnô je sól; le czej zwjetrzeje, czimże ją przëprawjita?  Tak mjéjta sól wew se, a zgódni mdzëta ze sobą ».