5
Ùzdrowjenjé òsamãtanigò
1I przëszlë na procemné
stronë mòrzëca do krôjnë
Gerazeñczików. 2Czej leno
wësôd z czôłna, zarë zabjeg Mù drogã
człowjek z grobjiszczów òsamãtani przez
złigò dëcha. 3Nen w grobjiszczach
przebiwôł i njicht nji móg gò nawetk
lińcëchama szczedowac. 4Co rusz gò
rzeszëlë w zôdzerzdżi i w lińcëchë, le
òn czedë krëszëł i zôdzerzdżi
rwôł i njicht mù nji móg dac radë. 5Wjedno
za dnja i w nocë w grobjiszczach i na górach
wëwrzeszcziwôł i sã tłuk kamjenjama. 6Jak
le z dôleka ùzdrzôł Jezësa,
skłónjëł sã Mù i 7zawrzeszczôł:
«Co Ce do mje, Jezësu, Sënje Nôwëższigò
Bòga? Zaklinajã Ce na Bòga, nje jurzë mjã». 8Òn
rzek do nje: «Wiñdzë z ne człowjeka, dëchù
njechlëdni». 9I gò sã
spitôł: «Jaczi të môsz mjono?» Òdpjar Mù:
„Legjon” je mòje mjono, jiże naji je wjele. 10I
barzëczkò Gò ùprôszôł,
żebë gò nje wënëkiwôł z ne
òkòla. 11A pòd
górą pasło sã wjôldżi karno swjinjów.
12Tak Gò ùprôszelë:
«Wnëkôj naji w swjinje, żebë jesmë w nje
wéńc mòglë». 13Tak
zwòlëł jima. Tej njechlëdni dëchë
wëszłë i wlazłë w swjinje. I no karno kòle
dwùch tësãców rëgnãło, i
rznãło z przitczigò zberkù prosto w
mòrzëce i pòtopjëło sã. 14Skòtôrze
pòùceklë i no roznjoslë w mjesce i pò
sedlëcach, że lëdze pòwëszlë sã
dokònac, co sã pòdzejało. 15Czej
przëszlë do Jezësa i ùzdrzelë
òsamãtanigò, negò, co jëch mjôł w
se „legjon”, jak przë rozëmje, òblokłi,
sedzôł, wzął jëch strach. 16A
ti, co to wjidzelë, òpòwjôdelë jim, co sã pòdzejało z
òsamãtanim i ò swjinjach. 17Tej
Gò ùprôszelë, żebë òdszed z jëch
greñców.
18Czej wsôdôł na
czôłn, prosëł Gò wëbawjoni z
òsamãtanigò, żebë móg òstac
przë Njim. 19Le Òn nje
przëstôł na to i mù rzek: «Bjôj dodóm, do
swòjëch i òpòwjedzë jim, co dlô ce
zdzejôł Pón, jak sã ùŸôlëł
nad tobą». 20Tak szed i w Dekapòlu
zaczął rozpòwjadac, co Jezës dlô nje
zrobjëł, a wszëtcë bëlë fùl dzëwù.
Bjałka w
njimòcë krëwawjenjigò
21Czej Jezës na czôłnje nazôdk
przedërchôł na procemni strąd, zebra sã kòle
Nje wjôlgô rzma lëdztwa, a Òn jesz béł nad
mòrzëcã. 22Tej przëszed do
Nje jeden zez starszëch bóżnjicë, mjonã Jair. 23Czej
Gò ùzdrzôł, pôd Mù do nóg i
mòckò Gò prosëł: «Mòja córeczka je
w kònanjim. Pòjżë a pòłożë na
njã rãkã, żebë wëzdrowja i
żëła».
24Tak szed z njim. A za Njim
szła rzma lëdztwa i na Nje napjéra. 25A
jedna bjałka, co chòrza dwanôsce lat na krëwawjenjé,
szła za Njim. Wjele sã nacerzpja òd rozmajitëch
doktorów 26i straca na njëch
wszëtkò, co mja, a njick jeji nje
pòmògłò, a jesz mja sã lëszi. 27Czej
ùczëła ò Jezësu, szła w ciżbje
slôde i sã dotkła Jegò sëknje. 28Bò
so gôda: «Chòc bë le jem dotkła sã Jegò
sëknje, a mdã zdrów». 29I
téż w ti chwjilë ùstało krëwawjenjé i
ùczëła w celszczim, że wëzdrowja z chërë. 30Jezës
òd razë rozmjôł, że z Nje mòc
wëszła. Tak sã òbrócëł do
ciżbë i rzek: «Chtëż dotk sã mòji
sëknje?» 31A Jegò ùcznjowje
Mù rzeklë: «Kò wjidzisz, że zewsządka ciżba
na Cã nalinô, a sã pitôsz: Chto mjã
dotk?» 32Ón
równak sã òbzérôł, żebë
ùzdrzec tã, co no zrobja. 33Tej
docësnãła sã do Nje zez drëżenjim
wërzasłô bjałka, jiże wjedza, co sã w nji
dokònało, padła przed Njim i Mù pòwjedza
całą prôwdã. 34A Òn
rzek do nji: «Córkò, twòja wjara cã
ùzdrowja. Bjôj w ùbëtkù, a mdzë
zdrowô z twòji chërë».
Córka Jaira
35Czej jesz to gôdôł,
przëszlë òd starszigò bóżnjicë z
wjédzą: «Córka twòja ju nje żëje, ceż
tej jesz mdzesz marachòwôł Méstra?» 36Le Jezës,
czej czuł, co gôdelë, rzek do starszigò
bóżnjicë: «Le sã nje jiscë, a wjerzë». 37Nje
dôł njikòmù ze Sobą jic, leno Pjotrowji,
Jakùbòwji i Janowji, bratowji Jakùba. 38Czej
przëszlë do chëczë starszigò
bóżnjicë i ùczuł zgwôr chlëchów,
i głosné wërzéczczi, 39weszed,
i sã òdezwôł do njëch: «Cëż robjita za
zgwôr i chlëchôta? Na dzéweńka nje je
ùmarłô, le spji». 40I
òbsmjéwelë Gò. Le Òn wszëtczëch
wëpòrajëł, wzął ze Sobą òjca i
matkã dzéweñczi i nëch, co z Njim bëlë, i
weszed, gdze leża dzéweńka. 41Wzął
dzéwczątkò za rãkã i rzek do nje: «Talitha kum,» to je:
dzéweczkò, gôdajã ce, wstanjë. 42I
w ti chwjilë dzéweńka
wsta i chòdza, mja ju dwanôsce lat. I bëlë rozprzënjosłi, że jaż
zdrewnjelë. 43Mòckò
téż jim przëkôzôł, żebë sã
njicht ò tim nje dowjedzôł, a jeji kôzôł dac
jesc.
|