11

W JERUZALEM

Wjidzałé wjachanjé do Jeruzalem

¹Czej doszlë do Jeruzalem, do Betfage i Betanji na Òléwni Górze, pòsłôł dwùch ze swòjëch ùcznjów ²i  rzek jima: «Bjôjta do sedlëca, co je procem naji i zarë jak le wéńdzeta do nje, nalézeta ùrzeszoné òslã, na jaczim jesz njiżóden człowjek nje sedzôł. Òdrzeszëta je i przëprowadzta. ³A czejbë sã waji chto spitôł: cëż wa robjita?  Rzeczëta: Pón je brëkùje, le zarë je hôwò òdesle nazôd». ⁴Tej szlë i napòtkelë òslã ùrzeszoné do dwjérzi bùten bliskò drodżi i je òdrzeszëlë. ⁵A jedni z nëch, co tam stojelë, rzeklë jim: «Cëż chceta, że òdrzesziwôta òslã?» ⁶A ònji rzeklë, jak jim przëkôzôł Jezës i delë jima.  ⁷Tak zaprowadzëlë òslã do Jezësa, włożëlë na nje swòje płôszcze i na nje ùsôd. ⁸A wjele scelëło swòje płôszcze na drodze, a jinszi wjetewczi ùrwané na pòlach. ⁹A ti, co szlë przódë i slôdë za Njim, wòłele: «Hosanna! Bògòsławjoni, co jidze w mjono Pańszczi! ¹⁰Bògòsławjoné królestwò najigò òjca Dôwjida, co nadchôdô!  Hosanna na wëżawach». ¹¹I weszed w Jeruzalem do swjãtnjicë.  Pò òbezdrzenjim wszëtczigò, jiże sã mjało ju do wjeczora, wëszed z Dwanôstóma do Betanji.

Ò fjigòwim drzéwjãcu

¹²Drëdżigò dnja, czej wëszlë z Betanji, béł głodni.  ¹³Czej z dôlë ùzdrzôł fjigòwé drzéwjã w lëstach, pòspjôł sã przëzdrzec, czë na njim co je, le czej do nje pòdszed, na njim njick nje nalôz òkòma lëstów, bò jesz nje béł czas brzadowanjigò fjidżi.  ¹⁴Tak sã òdezwôł i rzek: «Njech z ce ju wjici njigdë njicht nje mdze jôd brzadu».  To ùczëlë Jegò ùcznjowje.

Wënëkanjé szachlarzów ze swjãtnjicë

¹⁵I przëszlë do Jeruzalem.  Czej weszlë do swjãtnjicë, zaczął wënëkówac nëch, co przedôwelë i kùpjiwelë w swjãtnjicë, pòprzewrócëł stoliczi mjénjôczóm dëtków i gnjôzda nëch, co przedôwelë gôłąbczi ¹⁶i nje dôł, żebë chto przenôszôł tôkle przez swjãtnjicã. ¹⁷I jëch pòùczôł: «Czë nje je napjisané: Mòja chëcz je chëczą mòdlenjô dlô vszëtczëch nôrodów, a wa z nji robjita jómã rabùsznjików». ¹⁸Czej no dostelë do czecigo przédni swjãtnjicë i ùczałi w Pjismje szukelë leżnoscë, jakbë Gò znjikwjëc.  Le zjimôł jëch strach przed Njim, bò wszëtek lud béł fùl dzëwù dlô Jegò ùczbë./ ¹⁹/

Mòc mòdlëtwë

²⁰Czej reno zôs szlë, ùzdrzelë fjigòwé drzéwjã ùschłé òd kòrzënja. ²¹Tej Pjoter przëbôczëł so i rzek do Nje: «Rabbi, wzerôj le fjiga, jaką jes przeklnął, je ùschłô». ²²Na to Jezës jima rzek: „Dowjerzëta Bògù! ²³Zajistno rzeczã wama: chto bë rzek ti górze: „Przesënjë sã i zesënjë w mòrzëce”, a nje strëchli w swòjim sercu, le ùwjerzi, że to sã stanje, co gôdô, tej mù to sã stanje. ²⁴Dlône rzeczã wama: wszëtkò, ò co w mòdlëtwje leno ùprôszôta, wjerzëta, że dostnjeta, że to wama mdze dané. ²⁵A czej sã bjerzeta za mòdlëtew, przebôczëta, żlë co môta procem kòmù, żebë i waji Òjc, co je w njebje, przebôczëł wama waji wjinë».

Christusa mòc

/²⁶/ ²⁷I zôs przëszlë do Jeruzalem. A czej chòdzëł w swjãtnjicë, pòdeszlë do Nje przédnjészi swjãtnjicë, ùczałi w Pjismje i starszëzna.  ²⁸I Gò sã spitelë: «Jakąże mòcą no sprôwjôsz?  Abò chtëż Ce dôł nã mòc, że no dzejôsz?» ²⁹A Jëzes jim òdpjar: «Spitajã sã waji le ò jedno słowò, a żlë Mje na nje òdrzeczeta, tej i Jô wama òdrzekã, jaką mòcą no dzejóm. ³⁰Tak rzeczëta Mje czë Janów chrzest béł z njeba, czë pòchòdzi òd lëdzi». ³¹Tak sã głowjilë i mjidzë sobą so gôdelë: «Żlë rzeczemë: „Z njeba”, to rzecze: „czemùże tej jesta mù nje ùwjerza?” ³²A żlë Mù rzeczemë: „Òd lëdzi”».  Le lëdzi sã bòjelë, jiże wszëtcë mjelë Jana jawerno za proroka. ³³Tak tej òdpjarlë Jezësowji: «Nje wjémë».  Tej Jezës jima òdpjar: «Tak tej i Jô wama nje rzeczã, jaką mòcą to dzejóm».