13

MÒWA Ò ZBÙRZENJU JEROZOLIMË I KÙŃCU SWJATA

Ò zrëjnowanju swjãtnjicë

  ¹Czej wëszed ze swjãtnjicë, rzek do Nje jeden z Jegò ùcznjów: «Njech le Méster sã przëzdrzi, co za kamjenje, co za bùdacëje». ²A Jezës mù rzek: «Wjidzisz ne gromjisté mùrzëszcza?  A kam na kamjenju tuwò nje òstanje, co bë nje béł zwaloni». ³A czej ùsôd na Òléwni Górze, naprocem swjãtnjicë i czej bëlë sami, zagôdôł Gò Pjoter, Jakùb, Jan i Andrzej: ⁴«Rzeczëże nóm, czej to przińdze i jakô mdze znanka, czej to wszëtkò zacznje sã dzejac?»

Zôczątk ùcemjãdżi

⁵Tej Jezës jim zaczął przepòwjôdac: «Bôczëta, żebë chto waji nje zmanjëł. ⁶Wjele przińdze, co w Mòje mjono mdą gôdelë: To Jô jem, i wjele zmanją. ⁷Czej ùczëjeta ò wòjnach i pùdze pòmjón ò wòjnach, nje strachôjta sã, to mùszi przińc, le to jesz nje mdze kùńc. ⁸Nôród stanje procem nôrodowji, a królestwò procem królestwù.  Placama mdze drëżenjé zemji, przińdze głód.  To mdze zôczątk ùcemjãdżi.

Przezprawjé procem ùcznjóm

⁹A wa bôczëta na se.  Mdą waji wëdôwa do sądów, a w bòżnjicach mdą waji bjiczowa i mdą waji mùszelë do namjestnëch i królów dlô Mje, jakno dokôz procem njim. ¹⁰Le przódë Ewanjeljô jesz mdze mùsza bëc przepòwjôdanô wszëdnim nôrodóm. ¹¹A czej mdã waji wëcigelë, żebë waji wëdac, nje przejmùwôjta sã, co mdzeta gôda, le wtórzëta, co w ti gòdzënje mdze wama dané, bò nie wa mdzeta gôda, le Dëch Swjãti. ¹²Brat wëdô brata na ùsmjercenjé, a òjc sëna, dzecë pòwstaną procem starszim i wëdadzą jejëch na ùsmjercenjé. ¹³I mdzeta w zôwjiscë ù wszëtczëch dlô Mòjigò mjona.  A nen, co mdze warôł do òstatka, nen mdze zbawjoni.

Znanczi òstatka Jeruzalem

¹⁴A tak, czej ùzdrzita straszlëwôtã zrëjnowanjigò, co nastanje, tam gdze jeji nje wjinno bëc, njech nen, co no czëtô rozmjeje.  No tej ti, co są w Judeje, njech ùńdą w górë, ¹⁵chto mdze na dakù, njech nje schôdô i nje wchôdô do swòji chëczë, żebë co zretac, ¹⁶a chto mdze w pòlu, njech nje jidze nazôd wzic swój płôszcz. ¹⁷A bjada w jinszim stanje i co mdą kôrmjiłë pjersą w ne dnje. ¹⁸Zajistno mòdlëta sã, żebë no sã nje pòdzejało w zëmje. ¹⁹W ne dnje mdze takô ùdrãka, jaczi nje bëło òd zôczënkù, czej Bóg stwòrzëł  swjat, jaż donądk i njigdë nje mdze. ²⁰A czej bë Bóg nje skrócëł nëch dnjów, njiżóden bë nje zaòstôł człowjek.  Le dlô wëbranëch, co jëch wëzdrzôł, mdą skróconé ne dnje. ²¹Tej czejbë, wama chto rzek: Hôwò, tuwò je Christus, abò tam, nje wjerzëta. ²²Bò pòwstaną falszëwi mesijôsze i falszëwi prorocë, co mdą wëstwôrzelë znanczi i zjawjiszcza, żebë mòglë zmanjic wëbranëch, żlëbë to bëło mòżebné. ²³Dlône bôczëta, jiże jem wama to przepòwjedzôł.

Wtërné przińdzenjé Christusa

²⁴W ne dnje, pò tim cerzpjenjim, słuńce sã zacmjeje, mjesąc nje dô swòjigò wjidu, ²⁵gwjôzdë mdą spôdałë z njeba, a mòce njebjeszczi mdą rëszoné. ²⁶No tej ùzdrzą Sëna Człowjeczigò, jak. przińdze w blònach z gromjistą mòcą i chwałą. ²⁷Tej rozesle anjołów i zgromadzi swòjëch wëbranëch zez szterzech stronów swjata, òd pòkùńc zemji jaż pò kraj njeba.

Pòdoba fjigòwigò drzewjica

²⁸A òd fjigòwigò drzéwjica ùczëta sã przez pòdobnjã.  Czej jegò wjetew sã robji mjitkô, a dostôwô lëstë, wjéta, że wnetk mdze lato.  ²⁹Tak i wa, czej ùzdrzita, że no sã dzeje, tej wjedzëta, że no ju je w blëżë, we dwjérzach. ³⁰Zajistno rzeczã wama: nje mjinje no pòkòlenjé, jaż no wszëtkò sã zjisci. ³¹Njebò i zemja mjiną, le mòje słowa nje mjiną. ³²Ò tim dnju anji gòdzënje njicht nje wjé, anji anjołowje, anji Sin, leno Òjc sóm.

Bôczenjé

³³Tak warôjta, jiże nje je wjedzec, czej nen czas nańdze. ³⁴Na sprawa mô sã, jak z człowjekã, co rëszëł w drogã i òstawjëł swòjã chëcz i dôł jã w pjeczã swòjim służebnim, kòżdimù dôł zajmã, a dwjérzowimù przëkôzôł wartarzëc. ³⁵A tak warôjta, jiże nje wjéta, czej pón chëczë przińdze, czë wjeczór, czë westrzódk nocë, czë ò spjéwje kùra, czë reno. ³⁶Żebë waji nje naszed w spjikù, czej njespòdzajno nadińdze. ³⁷Le co wama gôdajã, gôdajã wszëtczim: warôjta».