Inleiding

1. Met blijdschap om het geschonken geloof en Christus dankend voor deze immense gave, heeft de Kerk in Amerika onlangs feestelijk herdacht dat vijfhonderd jaar geleden de evangelieprediking op zijn grondgebied een aanvang nam. Door deze herdenking zijn alle katholieke Amerikanen zich er meer bewust van geworden dat Christus de bewoners van wat men de Nieuwe Wereld noemt, verlangt te ontmoeten, om hen in zijn Kerk te verzamelen en op die wijze aanwezig te zijn in de geschiedenis van het werelddeel.

De evangelisatie van Amerika is niet alleen een gave van de Heer maar ook een bron voor nieuwe verantwoordelijkheden. Dankzij het werk van hen die in alle delen van het continent het evangelie hebben verkondigd hebben de Kerk en de Geest talrijke zonen en dochters verwekt.¹ Evenzeer als in het verleden weerklinken ook thans de woorden van de apostel in hun hart: "Dat ik het evangelie predik, is voor mij niets om me op te beroemen: ik kan niet anders. Wee mij als ik het evangelie niet verkondigde!" (1Kor 9,16). Deze plicht berust op de opdracht die de apostelen van de verrezen Heer voor zijn hemelvaart ontvingen: "Trek heel de wereld door om aan elk schepsel de goede boodschap te verkondigen" (Mc 16,15).

Op dit bijzonder moment van haar geschiedenis is de Kerk in Amerika geroepen om deze opdracht, die voor de gehele Kerk geldt, te aanvaarden en om met edelmoedige liefde te voldoen aan de fundamentele plicht der evangelisatie. Mijn voorganger Paulus VI, de eerste paus die Amerika bezocht, heeft daarop te Bogotà gewezen: "Het zal onze taak zijn, (Heer Jezus), om als uw vertegenwoordigers en beheerders van uw goddelijke geheimen (vgl. 1Kor 4,1; 1Pe 4,10) onder de mensen de schatten te verspreiden van uw woord, uw genade, uw voorbeeld." ² Voor de leerlingen van Christus vloeit de plicht om het evangelie te verkondigen rechtstreeks voort uit de liefde: "De liefde van Christus laat ons geen rust" (2Kor 5,14), zegt Paulus, en hij wijst op hetgeen Gods Zoon in zijn verlossend offer voor ons gedaan heeft: "één mens is gestorven voor allen ... opdat zij die leven niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem die voor hen is gestorven en verrezen" (2Kor 5,14-15).

De herdenking van gebeurtenissen die op bijzondere wijze herinneren aan Christus’ liefde voor ons, wekt in ons hart niet alleen gevoelens van dankbaarheid, maar ook het verlangen om ‘de grote daden van God’ te verkondigen, het verlangen om het evangelie te verkondigen. Zo zijn de recente herdenking dat vijfhonderd jaar geleden de boodschap van het evangelie voor het eerst Amerika bereikte – de herdenking dus van het ogenblik dat Christus Amerika uitnodigde tot het geloof – alsmede het aanstaande Jubileum gedurende hetwelk de Kerk zal vieren dat tweeduizend jaar geleden de Zoon Gods is mensgeworden, bij uitstek gelegenheden waarbij we spontaan en van ganser harte onze gevoelens van dankbaarheid naar de Heer doen opstijgen. Beseffend hoe grote gaven haar zijn geschonken, verlangt de pelgrimerende Kerk in Amerika heel de samenleving en iedere op Amerikaanse bodem levende man en vrouw te doen delen in de rijkdom van het geloof en de communio in Christus.