Bevordering van de roepingenpastoraal
40. De onmisbare rol van de
priester binnen de gemeenschap moet alle leden van de Kerk in Amerika doen
beseffen hoe belangrijk de roepingenpastoraal is. Het Amerikaans continent telt
talrijke jonge mensen met veel menselijke en geestelijke kwaliteiten. Veel zorg
moet daarom besteed worden aan de kringen waar roepingen tot het priesterschap
en godgewijd leven ontluiken; men dient de christelijke gezinnen te vragen om
hun kinderen te steunen als dezen zich tot het volgen van deze weg geroepen
zouden voelen. 131 Roepingen "zijn immers een geschenk van God en
ontluiken in gelovige gemeenschappen, allereerst in de gezinnen, de parochies,
de katholieke scholen en andere kerkelijke organisaties. Het is met name de
taak van bisschoppen en priesters deze roepingen te stimuleren door een
persoonlijk appèl, maar vooral door het getuigenis van een leven in
trouw, vreugde, enthousiasme en heiligheid. Heel het volk van God is
verantwoordelijk voor de bevordering van roepingen tot het priesterschap. Dat
gebeurt allereerst door volhardend en nederig gebed om roepingen."
132
De seminaries die hen die tot het
priesterschap geroepen zijn, opnemen en vormen, moeten de toekomstige
bedienaren van de Kerk voorbereiden op een leven van "een krachtige
spiritualiteit van verbondenheid met Christus de Herder en van volgzaamheid aan
de werking van de Geest, waardoor ze goed inzicht kunnen krijgen in de
verwachtingen van het volk van God en in de verschillende genadegaven, en in
staat zullen zijn om samen te arbeiden".133 Daarom moet men op de
seminaries "vooral de nadruk leggen op de specifiek geestelijke vorming,
zodat de toekomstige priesters door voortdurende bekering, door een geest van
gebed en het veelvuldig ontvangen van de sacramenten van eucharistie en
verzoening, worden voorbereid op de ontmoeting met de Heer, en er zich voor in
zullen zetten om voldoende krachten te vergaren voor edelmoedige pastorale
arbeid".134 Zij die met de vorming belast zijn, moeten de
seminaristen begeleiden en hen brengen tot een zodanige emotionele
volwassenheid dat ze in staat zijn het priesterlijk celibaat op zich te nemen,
en in verbondenheid met hun medebroeders in het priesterschap te leven.
Daarnaast moeten ze de seminaristen leren, kritisch de hun omringende
werkelijkheid te beschouwen om onderscheid te kunnen maken tussen waarden en
onwaarden; dat is immers een wezenlijke eis om een constructief gesprek te
kunnen aangaan met de huidige wereld.
Bijzondere aandacht dient besteed
te worden aan roepingen onder inheemse volkeren; zij moeten een vorming
ontvangen die met hun cultuur spoort. Terwijl deze priesterkandidaten de
geëigende theologische en spirituele vorming ontvangen met het oog op hun
toekomstig ambtswerk, mogen ze niet ontworteld raken van hun eigen cultuur.
135
De Synodevaders hebben hun dank en
lof willen uitspreken jegens allen die hun leven wijden aan de vorming van de
toekomstige priesters in de seminaries. Ze hebben daarnaast aan de bisschoppen
gevraagd voor dat werk de meest geschikte priesters te bestemmen na dezen
daarop te hebben voorbereid door een speciale vorming die hen voor deze
moeilijke opdracht bekwaam maakt. 136
|