Jezus Christus, ‘de blijde boodschap’ en eerste evangelieverkondiger

67. Jezus Christus is de ‘blijde boodschap’ van het heil dat geschonken wordt aan de mensen van verleden, heden en toekomst; maar tegelijk is Hij ook de eerste en grootste verkondiger van het evangelie. ²⁴⁷ De Kerk moet de gekruisigde en verrezen Christus centraal stellen in haar pastorale zorg en evangeliserende arbeid. "Alles wat op kerkelijk gebied wordt ondernomen moet uitgaan van Christus en van zijn evangelie." ²⁴⁸ Daarom "moet de Kerk in Amerika steeds meer spreken over Jezus Christus, het menselijk gelaat van God en het goddelijk gelaat van de mens. Juist deze verkondiging brengt bij de mensen een werkelijke schok teweeg, doet hun hart ontwaken en vormt het om, in één woord brengt bekering tot stand. Christus moet vreugdevol en krachtig, maar bovenal door het getuigenis van het eigen leven verkondigd worden." ²⁴⁹

Iedere christen zal zijn zending daadwerkelijk kunnen vervullen voor zover hij het leven van de mensgeworden Zoon van God tot volmaakt voorbeeld neemt bij zijn werken aan de verspreiding van het evangelie. De eenvoud in zijn optreden en de keuzes die Hij maakte, moeten voor allen tot leidraad dienen bij het werk van de evangelisatie. Zo zullen de armen natuurlijk de eersten zijn aan wie het evangelie verkondigd moet worden, naar het voorbeeld van Christus die van zichzelf zei: "De Geest van de Heer … heeft mij gezalfd. Om aan armen de goede boodschap te brengen heeft Hij mij gezonden" (Lc 4,18). ²⁵⁰

Zoals ik reeds schreef, moet de liefde wel op de eerste plaats maar niet uitsluitend naar de armen uitgaan. Zoals de Synodevaders hebben opgemerkt, heeft het met een zekere eenzijdigheid benadrukken van de pastorale bekommernis om de armen er soms toe geleid dat aan de leidende klassen van de samenleving te weinig aandacht werd besteed, met als gevolg dat velen uit die kringen van de Kerk vervreemd zijn geraakt. ²⁵¹ De door de oprukkende secularisatie aangerichte schade in al die sectoren – de kringen van politiek en economie, de vakbonden, de militaire, sociale of culturele kringen – bewijst hoe dringend noodzakelijk het is dat aan deze milieus het evangelie wordt voorgehouden onder de bezielende leiding van pastores die zich door God geroepen voelen om hun zorg tot alle mensen uit te strekken. Deze pastores kunnen rekenen op de steun van hen die – gelukkig in groten getale – trouw zijn gebleven aan de christelijke waarden. De Synodevaders hebben hierbij erop gewezen hoe "talrijke … leidende persoonlijkheden zich inzetten voor de opbouw van een rechtvaardige en solidaire maatschappij".²⁵² Met hun steun zullen de geestelijke herders opgewassen zijn tegen de moeilijke opdracht om die sectoren van de samenleving te evangeliseren. Met vernieuwde ijver en met aan deze tijd aangepaste methodes zullen zij aan mannen en vrouwen in leidende posities Christus verkondigen, en daarbij vooral de nadruk leggen op de gewetensvorming op basis van de sociale leer van de Kerk. Deze vorming zal het beste tegengif zijn tegen de talrijke gevallen van gebrek aan samenhang en zelfs corruptie waardoor de politieke en sociale structuren getekend zijn. Als men echter nalaat aan de leidende persoonlijkheden het evangelie voor te houden, dan moet men niet verbaasd zijn als velen van hen maatstaven aanleggen die met het evangelie niet van doen hebben en zelfs soms openlijk ermee in strijd zijn.