De viering van de Vergadering als een ontmoetingsgebeuren

4. Wat we ervoeren tijdens de Vergadering had ongetwijfeld het karakter van een ontmoeting met de Heer. Met name denk ik met vreugde terug aan de twee plechtige concelebraties waarin ik zelf ben voorgegaan in de Sint Pieter bij de opening en sluiting van de werkzaamheden van de Vergadering. Het contact met de verrezen Heer, waarachtig, werkelijk en substantieel tegenwoordig in de eucharistie, heeft de geestelijke sfeer geschapen waardoor alle bisschoppen van de synodale vergadering elkaar niet alleen als broeders in de Heer hebben kunnen herkennen, maar ook als leden van het Bisschoppencollege, verlangend om onder de leiding van Petrus’ opvolger in het voetspoor te treden van de Goede Herder en de Kerk te dienen in alle uithoeken van het continent. Allen hebben de vreugde van de deelnemers aan de Vergadering kunnen zien, die daarin een uitzonderlijke gelegenheid ontdekten tot ontmoeting met de Heer, met de plaatsbekleder van Christus, met talrijke bisschoppen, priesters, godgewijde personen en leken uit alle delen van het continent.

Ongetwijfeld heeft een aantal voorafgaande factoren indirect maar succesvol bijgedragen aan het scheppen van die sfeer van broederlijk bijeen zijn in de synodale vergadering. Denken we maar aan de eerdere ervaringen van onderlinge verbondenheid tijdens de Algemene Vergaderingen van het Latijns-Amerikaans Episcopaat te Rio de Janeiro (1955), Medellin (1968), Puebla (1979) en Santo Domingo (1992). Bij deze bijeenkomsten hebben de geestelijke herders van de Kerk in Latijns-Amerika broederlijk samen kunnen nadenken over de meest dringende pastorale vraagstukken van dat deel van het continent. Daarnaast zijn er ook de periodieke pan-Amerikaanse bijeenkomsten van bisschoppen, waar de deelnemers onderwerpen kunnen bespreken die het gehele continent betreffen en van gedachten kunnen wisselen over de gemeenschappelijke vraagstukken en uitdagingen waarmee de Kerk in de landen van Amerika geconfronteerd wordt.