Een bijdrage leveren aan de eenheid van het continent

5. Toen ik te Santo Domingo voor het eerst de mogelijkheid aan de orde stelde om een speciale Synodevergadering bijeen te roepen, wees ik erop dat "de Kerk, die aan de vooravond van het derde christelijk millennium staat en die in een tijd leeft waar veel ideologische barrières en grenzen zijn weggevallen, het als een onontkoombare plicht ervaart om alle volkeren van dit continent spiritueel nog sterker te verenigen en tegelijk, vanuit de religieuze zending die zij heeft, een geest van solidariteit tussen allen te bevorderen".⁵ Ik wilde dat de Speciale Vergadering van de Bisschoppensynode haar gedachten zou wijden aan Amerika als één geheel, vanwege alles wat de volkeren van het continent gemeen hebben, waarvan het meest kenmerkend is dat ze dezelfde christelijke identiteit bezitten, en ook dat ze oprecht ernaar streven de banden van solidariteit en verbondenheid nauwer aan te halen tussen de verschillende vormen van het rijke culturele erfgoed van het continent. Door over ‘Amerika’ in het enkelvoud te spreken werd bedoeld niet alleen de reeds in bepaalde opzichten bestaande eenheid tot uitdrukking te brengen, maar ook de nauwere band waarnaar de volkeren van het werelddeel zoeken en die door de Kerk versterkt wil worden in het kader van haar opdracht om de onderlinge eenheid van allen in de Heer te bevorderen.