Boetvaardigheid en verzoening

32. De bekering (metanoia) waartoe iedere mens geroepen is, leidt tot het aanvaarden en zich eigen maken van de nieuwe geesteshouding die door het evangelie wordt voorgehouden. Daartoe moeten we afzien van onze wereldse wijze van denken en handelen die maar al te vaak ons gedrag bepaalt. Zoals de heilige Schrift zegt moet de oude mens sterven en de nieuwe mens geboren worden, dat wil zeggen dat iedere mens "wordt vernieuwd tot het ware inzicht, naar het beeld van zijn schepper" (Kol 3,10). Op deze weg van bekering en zoeken naar heiligheid is het zeer aan te bevelen, gebruik te maken van "de ascetische middelen die in de Kerk steeds gebruikelijk zijn geweest, en waarvan het sacrament van de verzoening, met de vereiste gesteldheid ontvangen en gevierd, het voornaamste is".⁹² Alleen iemand die met God verzoend is kan waarachtige verzoening bewerken met en onder zijn broeders en zusters.

De huidige crisis van het sacrament van de verzoening, waarvoor ook de Kerk in Amerika niet gespaard is, en waarover ik reeds in het begin van mijn pontificaat mijn zorg heb uitgesproken, ⁹³ zal overwonnen kunnen worden door volhardende en geduldige pastorale arbeid. Terecht vragen de Synodevaders dat op dit punt "de priesters de nodige tijd besteden aan het bedienen van het sacrament van de verzoening, en dat zij met aandrang en kracht de gelovigen uitnodigen het te ontvangen, maar dat niet minder ook de geestelijke herders zelf niet nalaten vaak te biechten".⁹⁴ Bisschoppen en priesters ervaren persoonlijk de geheimvolle ontmoeting met Christus die vergiffenis schenkt in het sacrament van de verzoening, en ze zijn bij uitstek de getuigen van zijn barmhartige liefde.

De katholieke Kerk die mannen en vrouwen verzamelt "uit alle rassen en stammen en volken en talen" (Apk 7,9), is geroepen om "in een wereld die gekenmerkt wordt door ideologische, etnische, economische en culturele verdeeldheden het levend teken te zijn van de eenheid van de mensenfamilie".⁹⁵ In de veelheid van volkeren en de verscheidenheid van etnische groepen, en ook in de kenmerkende trekken van het gehele continent, vertoont Amerika vele verschillen waaraan men niet mag voorbijgaan, maar waaraan aandacht moet worden besteed. Door effectief te streven naar onderlinge eenheid tussen de leden van het volk Gods binnen een bepaalde natie, en tussen de leden van de particuliere Kerken van de verschillende naties, zullen bestaande verschillen een bron kunnen zijn van wederzijdse verrijking. Zoals de Synodevaders zeer terecht opmerken, "is het zeer belangrijk dat de Kerk in Amerika het levend teken zij van verzoende communio, een voortdurende uitnodiging tot solidariteit, een steeds aanwezig getuigenis in onze verschillende politieke, economische en sociale systemen".⁹⁶ Dat is een belangrijke bijdrage die de gelovigen aan de eenheid van het Amerikaans continent kunnen leveren.