De priester, teken van eenheid

39. "Als lid van een particuliere Kerk moet iedere priester een teken van communio zijn met de bisschop wiens directe medewerker hij is, verenigd met zijn broeders in het presbyterium. Met pastorale toewijding oefent hij zijn ambt uit, allereerst in de hem toevertrouwde geloofsgemeenschap en leidt haar tot de ontmoeting met Christus de goede Herder. Zijn roeping eist dat hij een teken van eenheid is. Daarom moet hij zich verre houden van partijpolitieke activiteiten die verdeeldheid zouden brengen in de gemeenschap." ¹²⁶ De Synodevaders spreken de wens uit dat "ten behoeve van de diocesane geestelijkheid een pastoraal plan wordt ontwikkeld om hun spiritualiteit, zending en identiteit te versterken; het wezen daarvan is de navolging van Christus, de eeuwige Hogepriester die altijd gericht is op het vervullen van de wil van de Vader. Christus is het voorbeeld van edelmoedige toewijding, soberheid van leven en dienstbaarheid tot de dood toe. De priester dient te beseffen dat hij door het sacrament van de wijding bemiddelaar is van de genade die hij aan zijn broeders en zusters in de sacramenten uitdeelt. Hij heiligt zichzelf in de uitoefening van zijn ambt." ¹²⁷

Het arbeidsterrein van de priesters is onmetelijk groot. Daarom "moeten ze hetgeen wezenlijk is voor het ambtswerk centraal stellen: naar gelijkvormigheid streven met Christus, Hoofd en Herder, bron van de pastorale liefde, zich iedere dag met Christus in de eucharistie aan God opdragen, om de gelovigen persoonlijk en als gemeenschap te leiden tot de ontmoeting met de levende Jezus Christus".¹²⁸

Als getuigen en leerlingen van de barmhartige Christus zijn ze geroepen om werktuig te zijn van vergeving en verzoening, en om zich volgens de geest van het evangelie zonder voorbehoud in dienst te stellen van de gelovigen.

Als geestelijke herders van het volk van God in Amerika moeten de priesters aandacht hebben voor de uitdagingen van de moderne wereld, gevoelig zijn voor de problemen en verwachtingen van hun volk, delen in hun moeilijkheden, en vooral solidair zijn met de armen. Ze moeten oog hebben voor de charisma’s en talenten van de gelovigen die een leidende rol kunnen spelen in de gemeenschap, naar hen luisteren en met hen spreken om hun participatie en medeverantwoordelijkheid te stimuleren. Daardoor zullen de taken beter verdeeld kunnen worden en zullen ze "zich kunnen wijden aan hetgeen het meest direct in verband staat met de ontmoeting en verkondiging van Jezus Christus, zodat ze binnen de gemeenschap beter teken zijn van de aanwezigheid van Jezus die zijn volk verzamelt".¹²⁹

De taak om charisma’s te onderscheiden houdt ook in ervoor te zorgen dat priesters die tot het vervullen van bijzondere taken in staat schijnen, tot hun recht komen. Bovendien wordt van alle priesters verlangd hun broederlijke hulp te verlenen in het presbyterium en daarop in geval van nood met vertrouwen een beroep te doen.

Gezien de zeer talrijke priesters in Amerika die met Gods genade al hun krachten wijden aan een werkelijk overgrote hoeveelheid arbeid, geef ik gaarne gehoor aan de wens van de Synodevaders om "hun onvermoeibare inzet als geestelijke herders, predikers van het evangelie en bevorderaars van de kerkelijke communio, te erkennen en te prijzen, hun mijn dank uit te spreken en hen aan te sporen om hun leven te blijven geven in dienst van het evangelie".¹³⁰