Bevordering van de roepingenpastoraal

40. De onmisbare rol van de priester binnen de gemeenschap moet alle leden van de Kerk in Amerika doen beseffen hoe belangrijk de roepingenpastoraal is. Het Amerikaans continent telt talrijke jonge mensen met veel menselijke en geestelijke kwaliteiten. Veel zorg moet daarom besteed worden aan de kringen waar roepingen tot het priesterschap en godgewijd leven ontluiken; men dient de christelijke gezinnen te vragen om hun kinderen te steunen als dezen zich tot het volgen van deze weg geroepen zouden voelen. ¹³¹ Roepingen "zijn immers een geschenk van God en ontluiken in gelovige gemeenschappen, allereerst in de gezinnen, de parochies, de katholieke scholen en andere kerkelijke organisaties. Het is met name de taak van bisschoppen en priesters deze roepingen te stimuleren door een persoonlijk appèl, maar vooral door het getuigenis van een leven in trouw, vreugde, enthousiasme en heiligheid. Heel het volk van God is verantwoordelijk voor de bevordering van roepingen tot het priesterschap. Dat gebeurt allereerst door volhardend en nederig gebed om roepingen." ¹³²

De seminaries die hen die tot het priesterschap geroepen zijn, opnemen en vormen, moeten de toekomstige bedienaren van de Kerk voorbereiden op een leven van "een krachtige spiritualiteit van verbondenheid met Christus de Herder en van volgzaamheid aan de werking van de Geest, waardoor ze goed inzicht kunnen krijgen in de verwachtingen van het volk van God en in de verschillende genadegaven, en in staat zullen zijn om samen te arbeiden".¹³³ Daarom moet men op de seminaries "vooral de nadruk leggen op de specifiek geestelijke vorming, zodat de toekomstige priesters door voortdurende bekering, door een geest van gebed en het veelvuldig ontvangen van de sacramenten van eucharistie en verzoening, worden voorbereid op de ontmoeting met de Heer, en er zich voor in zullen zetten om voldoende krachten te vergaren voor edelmoedige pastorale arbeid".¹³⁴ Zij die met de vorming belast zijn, moeten de seminaristen begeleiden en hen brengen tot een zodanige emotionele volwassenheid dat ze in staat zijn het priesterlijk celibaat op zich te nemen, en in verbondenheid met hun medebroeders in het priesterschap te leven. Daarnaast moeten ze de seminaristen leren, kritisch de hun omringende werkelijkheid te beschouwen om onderscheid te kunnen maken tussen waarden en onwaarden; dat is immers een wezenlijke eis om een constructief gesprek te kunnen aangaan met de huidige wereld.

Bijzondere aandacht dient besteed te worden aan roepingen onder inheemse volkeren; zij moeten een vorming ontvangen die met hun cultuur spoort. Terwijl deze priesterkandidaten de geëigende theologische en spirituele vorming ontvangen met het oog op hun toekomstig ambtswerk, mogen ze niet ontworteld raken van hun eigen cultuur. ¹³⁵

De Synodevaders hebben hun dank en lof willen uitspreken jegens allen die hun leven wijden aan de vorming van de toekomstige priesters in de seminaries. Ze hebben daarnaast aan de bisschoppen gevraagd voor dat werk de meest geschikte priesters te bestemmen na dezen daarop te hebben voorbereid door een speciale vorming die hen voor deze moeilijke opdracht bekwaam maakt. ¹³⁶