De jeugd, hoop voor de toekomst

47. Jonge mensen zijn een grote kracht in de maatschappij en voor de evangelisatie. "In veel landen van Amerika vormen zij een groot deel van de bevolking. De hoop en de verwachting op een toekomst met grotere onderlinge verbondenheid en solidariteit voor de Kerk en de samenleving in Amerika berusten op hun ontmoeting met de levende Christus." ¹⁷⁹ De particuliere Kerken op het continent spannen zich duidelijk in om opgroeiende jongeren catechetisch te begeleiden bij hun voorbereiding op het vormsel, en hun ook andere middelen te bieden om hun relatie met Christus en hun kennis van het evangelie te verdiepen. Het vormingsproces van de jeugd moet een constant en dynamisch karakter hebben, en hen weten te helpen om hun plaats te vinden in de Kerk en de wereld. Het jongerenpastoraat moet een van de eerste zorgen zijn van geestelijke herders en gelovige gemeenschappen.

Veel jonge Amerikanen vragen zich immers af hoe zij aan hun leven een werkelijke zin kunnen geven; ze dorsten naar God, maar heel vaak ontbreken hun de omstandigheden om hun talenten te ontplooien en hun verlangens te realiseren. Helaas drijft gebrek aan werk of toekomstperspectief hen soms tot verzet tegen de maatschappij en tot geweld. Ze voelen zich door dat alles zo gefrustreerd dat ze vaak het zoeken naar God opgeven. Geconfronteerd met een zo complexe situatie "belooft de Kerk zich pastoraal en missionair te zullen blijven inspannen voor de jonge mensen, opdat zij in deze tijd de levende Christus kunnen ontmoeten".¹⁸⁰

De pastoraal van de Kerk bereikt veel van deze jeugdige mensen door middel van programma’s voor het christelijk gezin, catechese, katholieke onderwijsinstellingen en parochieel verenigingsleven. Maar vele anderen, met name zij die gebukt gaan onder allerlei soorten van armoede, blijven buitenstaanders bij deze reeks van kerkelijke activiteiten. Jonge christenen die zich goed van hun missionaire opdracht bewust zijn, moeten de apostelen worden van hun leeftijdsgenoten. Er is behoefte aan pastorale zorg die de jeugd op haar eigen terrein weet te bereiken: op scholen en universiteiten, in de arbeiderswereld en op het platteland, en die weet in te spelen op wat er bij hen leeft. In het kader van de parochie en het diocees zou het goed zijn een pastorale jeugdzorg te ontwikkelen die rekening houdt met de veranderende jongerenwereld. Ze zou met hen in gesprek moeten gaan, gelegenheden tot breder contact niet mogen missen, plaatselijke initiatieven dienen te stimuleren en verder moeten werken aan hetgeen reeds op interdiocesaan en internationaal niveau gebeurt.

En wat te doen met jonge mensen die blijven steken in een onvolwassen houding, gekenmerkt door wispelturigheid en angst om serieuze en duurzame verantwoordelijkheden op zich te nemen? In reactie daarop zou men hen moeten aansporen om moedig te zijn, en hun dienen bij te brengen hoe waardevol het is zich voor heel zijn leven te binden, zoals dat gebeurt bij het priesterschap, het godgewijd leven en het christelijk huwelijk. ¹⁸¹