Hoofdstuk III

De weg van bekering

"Kom daarom tot inkeer en bekeer u" (Hnd 3,19)

Dringende noodzaak van de oproep tot bekering

26. "De tijd is rijp en het koninkrijk van God is ophanden. Bekeer u! Heb geloof in de goede boodschap" (Mc 1,15). Met deze woorden begint Jezus zijn ambtswerk in Galilea. Ze weerklinken voortdurend in de oren van bisschoppen, priesters, diakens, godgewijde personen en gelovige leken uit geheel Amerika. De viering, onlangs, van de gedenkdag dat de evangelisatie van Amerika vijfhonderd jaar geleden een aanvang nam, de herdenking van Jezus’ geboorte tweeduizend jaar geleden en het grote Jubileum waarvan wij de viering voorbereiden, zijn even zovele uitnodigingen om onze roeping als christen te verdiepen. Het zo belangrijke gebeuren van de Menswording en de dankbaarheid voor het geschenk van de eerste evangelieverkondiging in Amerika betekenen een uitnodiging om zonder aarzelen op Christus’ woorden in te gaan door met groter persoonlijke overtuiging zich te bekeren; tegelijk zijn ze een aansporing tot steeds edelmoediger trouw aan het evangelie. Christus’ oproep tot bekering vindt een echo in die van de apostel: "u weet dat het uur om uit de slaap te ontwaken reeds is aangebroken. Nu is onze redding dichterbij dan toen wij tot het geloof kwamen" (Rom 13,11). De ontmoeting met de levende Jezus is een aansporing tot bekering.

In het Nieuwe Testament wordt voor bekering het woord metanoia gebruikt, dat de betekenis heeft van mentaliteitsverandering. Het gaat er niet alleen om, op intellectueel gebied op een andere manier te denken: het gaat erom dat we in het licht van evangelische maatstaven onze praktische overtuigingen herzien. Paulus spreekt hieromtrent over "het geloof dat werkzaam is door de liefde" (Gal 5, 6). Daartoe moet de waarachtige bekering, door het biddend lezen van heilige Schrift en het regelmatig ontvangen van de sacramenten der verzoening en eucharistie, worden voorbereid en in stand gehouden. De bekering leidt tot broederlijke verbondenheid, want ze doet begrijpen dat Christus het hoofd is van de Kerk, zijn mystieke lichaam; ze zet aan tot solidariteit, want ze doet ons beseffen dat hetgeen we doen voor anderen, met name de meest noodlijdenden, voor Christus is bestemd. Ze bevordert dus een nieuw leven waarin er geen scheiding meer is tussen geloof en werken als we iedere dag opnieuw ingaan op de tot allen gerichte oproep tot heiligheid. Om werkelijk van bekering te kunnen spreken is het noodzakelijk de breuk tussen geloof en leven te overbruggen. Waar een dergelijke scheiding bestaat, is iemand alleen een christen in naam. Wil de gelovige een echte leerling zijn van de Heer, dan moet hij getuigen van zijn geloof: "De getuige getuigt niet alleen in woorden, maar ook door zijn leven." ⁶⁸ We moeten denken aan de woorden van Jezus: "Niet ieder die Heer! Heer! tegen Mij zegt, zal het koninkrijk der hemelen binnengaan, maar alleen hij die de wil doet van mijn Vader in de hemel" (Mt 7,21). Openstaan voor de wil van de Vader veronderstelt een totale beschikbaarheid, zelfs tot het geven van zijn leven toe: "De hoogste vorm van getuigenis is het martelaarschap." ⁶⁹