Roeping tot heiligheid

44. De algemene roeping tot heiligheid heeft als bron het "doopsel in het geloof", waarin allen "ware kinderen van God, deelachtig aan de goddelijke natuur en dus werkelijk heilig geworden" zijn¹⁴⁴.

Het sacrament van de wijding verleent aan de diakens "een nieuwe toewijding aan God", waardoor zij "door de zalving van de Heilige Geest gewijd en door Christus gezonden"¹⁴⁵ zijn ten dienste van het volk Gods, "tot opbouw van het lichaam van Christus" (Ef 4,12).

"Hier ontspringt de 'diaconale spiritualiteit', die zijn oorsprong heeft in wat het Tweede Vaticaans Concilie "de sacramentele genade van het diaconaat"¹⁴⁶ noemt. Behalve dat zij een kostbare hulp is bij het vervullen van zijn functies bepaalt zij de bezieling van de diaken en doet zij hem zich inzetten door het aanbieden, het zich schenken van heel zijn persoon aan de dienst van het rijk Gods in de kerk. Zoals de uitdrukking 'diaconaat' zelf al aangeeft is datgene wat het innerlijk voelen en willen van degene die het sacrament ontvangt, kenmerkt, de 'geest van dienstbaarheid'. Met het diaconaat streeft men ernaar te verwerkelijken wat Jezus heeft verklaard met betrekking tot zijn zending: "De Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven tot losprijs van velen." ¹⁴⁷ Aldus leeft de diaken door middel van en in de schoot van zijn dienstambt de deugd van de gehoorzaamheid: wanneer hij trouw de opdrachten verricht die hem zijn toevertrouwd dient hij de bisschoppen en de priesters in de 'ambten' van de zending van Christus. En wat hij uitoefent is het pastorale dienstwerk zelf voor het welzijn van de mensen.