49. Tenslotte moet eraan herinnerd worden dat de diaconie van Christus de mens als bestemming heeft, ieder mens, ¹⁵⁸ die in geest en lichaam de sporen van de zonde draagt, maar geroepen is tot gemeenschap met God. "Zoveel immers heeft God van de wereld gehouden, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft geschonken, zodat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven bezit" (Joh 3,16). Van dit liefdesplan is Christus dienstknecht geworden door ons vlees aan te nemen; en van deze diaconie van Hem is de kerk teken en instrument in de geschiedenis.

Door het sacrament van de wijding is de diaken dus bestemd om zijn broeders en zusters die verlossing nodig hebben te dienen. En als in Christus de Dienstknecht, in zijn woorden en daden de mens de volheid van de liefde waarmee de Vader hem verlost, kan zien, dan moet hij ook in het leven van de diaken deze zelfde liefde kunnen vinden. Wezenlijke opgave van het geestelijk leven van de diaken is derhalve het groeien in de nabootsing van de liefde van Christus voor de mens, welke de grenzen van elke menselijke ideologie overschrijdt.

In hen die verlangen toegelaten te worden tot de diakenopleiding wordt "een karakter dat van nature tot dienst aan de hierarchie en aan de christelijke gemeenschap geneigd is"¹⁵⁹ vereist, welke niet mag worden begrepen "in de zin van een eenvoudige spontaniteit van natuurlijke aanleg ... Het gaat om een neiging van de natuur bezield door de genade, met een geest van dienstbaarheid die het menselijk gedrag gelijkvormig maakt aan dat van Christus. Het sacrament van het diaconaat ontwikkelt deze neiging: zij maakt het subject meer van binnenuit deelgenoot aan de geest van dienstbaarheid van Christus, ze doordringt daarvan de wil met een bijzondere genade zodanig dat hij in heel zijn gedrag door een 'nieuwe neiging' tot dienstbaarheid aan zijn broeders en zusters wordt bezield." ¹⁶⁰