70. De permanente geestelijke vorming is eng verbonden met de diaconale spiritualiteit, die voeding moet geven en vooruitgang doet boeken, en met het ambt dat wordt ondersteund door "een echt persoonlijke ontmoeting met Jezus ..., een vertrouwelijk gesprek met God en een diepe ervaring van de Geest".207 De diaken moeten derhalve door de herders bijzonder worden aangemoedigd en gesteund om op verantwoordelijke wijze het eigen geestelijk leven te cultiveren van waaruit de naastenliefde overvloedig ontspringt die hun ambt stut en vruchtbaar maakt door het gevaar te vermijden bij de uitoefening van het diaconaat in activisme te vervallen of in een 'bureaucratische' geesteshouding.

Concreet zal de geestelijke vorming bij de diakens houdingen moeten ontwikkelen die verband houden met de drievoudige diaconia van het woord, de liturgie en de naastenliefde.

De volhardende meditatie van de heilige Schrift zal vertrouwelijkheid en aanbiddend gesprek met de levende God realiseren en een zich eigen maken van heel het geopenbaarde woord.

De diepgaande kennis van de overlevering en van de liturgische boeken zal de diaken helpen om voortdurend de onuitputtelijke rijkdommen van de goddelijke geheimen te ontdekken om een waardig bedienaar te zijn.

De broederlijke bekommernis in de naastenliefde zal de diaken de weg banen om een bezielende en coordinerende kracht te worden van initiatieven van geestelijke en lichamelijke barmhartigheid; zo wordt hij een levend teken van de naastenliefde van de kerk.

Dat alles vergt een nauwkeurige en realistische programmering van middelen en tijden. Improvisatie moet worden vermeden. Behalve het stimuleren van geestelijke begeleiding moet worden voorzien in bijzondere studieuze cursussen en bijeenkomsten over vraagstukken die behoren tot de grote traditie van christelijk-spirituele theologie, in bijzonder intense regelmatig terugkerende samenkomsten van spiritualiteit en in bezoeken aan geestelijk beduidende plaatsen.

Bij gelegenheid van de retraite waaraan hij tenminste om het andere jaar zou moeten deelnemen, 208 zal de diaken niet nalaten een concreet levensproject uit te zetten dat hij met de eigen geestelijk leidsman regelmatig evalueert. Daarin mag de tijd die, buiten het getijdengebed en de persoonlijke bezinning, dagelijks aan vurige eucharistische devotie, aan mariale vroomheid en aan gebruikelijke ascetische praktijken is gewijd, niet ontbreken.

Het centrum dat op deze geestelijke tocht alles verenigt is de eucharistie. Zij vormt het orientatiecriterium, de blijvende dimensie van heel het leven en handelen van de diaken en het noodzakelijke middel voor een bewuste volharding, voor elke authentieke vernieuwing en om zo tot een evenwichtige synthese van het eigen leven te komen. In deze optiek ontdekt de geestelijke vorming van de diaken opnieuw de eucharistie als Pasen in zijn jaarlijkse (de Goede Week), zijn wekelijkse (de zondag) en zijn dagelijkse (de doordeweekse mis) uitdrukkingsgestalte.