|
Micrologusegenus
quidam ex Arcadia ad Egyptios gymnosophistasadipiscende virtutis gratia, solus,
quod comites nullos invenisset, proficiscebatur. Evenit ut in sylvam incideret
opacam et inviam, dumque inter eundum, quibusdam in colligendis cocleis cibi
fortassis gratia, commoraretur, Herculem illum, qui deus postea ob virtutem
habitus sit, sylva eadem leonemqueritantem offenderet. Cuius ex habitu et liniamentis oris Micrologus
cepit illum esse non Indum, sed Argivum potius suspicari. Iccirco:
"Heus, frater, inquit, hacne itur via ad urbem?". Non ingrate se
Hercules ab egeno appellari fratrem tulit, et cuias esset, et quid sibi ea
peregrinatione exquireret, humanissime didicit, sylvamque esse illam erroribus
plenam admonuit. Iccirco ad solis radios gressus suos omnes dirigeret edixit,
siquidem non alio pacto foret futurum ut nisi maxima cum difficultate sylvam
posset evadere. Denique homini, quem non graia tantum lingua, verum et ipse
virtutis amor commendaret necessitudineque quadam natura duce devinciret, omnem
ab se fratris pietatem erga Micrologum et officium deberi professus est.
Et quorsum hec, o studiosi? Amici, queso, adhibete huc
animum. Omnes quidem, qui in litteris versamur, ad virtutem, ni fallor, et
gloriam studio bonarum artium tendimus; sed non ea omnes sumus fortitudine
prediti, ut leonem sectari tuto possimus. Natura enim ominibus pares nequaquam ingenii vires partiri dignata est; qua
ex re effectum est ut alios grandia, alios infima, cum deceant, tum delectent.
Quid hoc igitur mali est inter nos, quod, cum littere et ad virtutem communia
studia nos fraterno quodam sanctissimo vinculo coniunctissimos esse cupiunt, in
tanta rerum et artium tenendarum difficultate, ipsi tamen inter nos tanto sumus
fastu et insolentia prediti, ut quisque preter se alium nequeat recte velle
sapere? Ac nedum pro officio quidem et pietate in studiis litterarum, veluti in
maxima sylva vagantes, quoad in nos sit, nostro sine incommodo esse levatos
nolumus, sed et eos, qui lumine aliquo laudis et fame perspecto, ad virtutis
gloriam sua industria progrediantur, aut extinguendo illorum laudem, aut in
sinistram semitam divertendo, interpellamus. Quod si maledicendo tandem
exerceri iuvat, omne putabam imperitorum vulgus non modicam neque parum
accommodatam esse materiam, in qua in omni obloquendi impunitate et licentia,
quasi legitime bello indicto, liceat abuti, siquidem non inter divites et
pauperes, non inter potentes atque imbecilles, non inter dominos atque servos,
quanta inter doctos atque indoctos inimicitia extat, natura duce. Sed
nolo esse prolixior. Tantum vos, o studiosi, si quis vos litterarum et virtutis
cultus ad humanitatem ornavit, obtestor ut, quod deus ipse vobis divinum dedit
ingenium ad quasvis maximas res petendas et conficiendas, illud velitis non a
pietate et officio abhorrere. Nosque
enervatiores, qui tardis et crassis ingeniis aptas lucubrationes edimus, oro ne
despiciatis. Si vos omnes fratrumloco semper habui, si lesi neminem, profui
quam multis, date, queso, una mecum operam ut nostra hec tempora, cum iocosis
scriptoribus non vacua, tum eadem posteri non invidie fuisse plena sentiant. Id
autem assequemur, si nos inter nos positis obtrectationibus certatim amabimus:
hoc agite et este felices.
|