CANZONETTA
Idolo
del mio cuor,
Ardo
per vu d’amor,
E
sempre, o mia speranza,
Se
avanza — el mio penar.
Vorria
spiegar, o cara,
La
mia passion amara;
Ma un certo no so che...
No
so, se m’intendè,
Fa
che non so parlar.
Quando
lontana sè,
Quando
no me vedè,
Vorria,
senza parlarve,
Spiegarve
— el mio dolor;
Ma co
ve son arente,
No son
più bon da gnente.
Un
certo no so che...
No so,
se m’intendè,
Me fa
serrar el cuor.
Se in
viso me vardè,
Fursi
cognosserè
Quel
barbaro tormento,
Che
sento — in tel mio sen.
Dissimular
vorria
La
cruda pena mia;
Ma un certo no so che...
No
so, se m’intendè,
Ve
dise: el te vol ben.
Mio primo amor vu se,
E
l’ultimo sarè,
E
se ho da maridarme,
Sposarme
— vôi con vu;
Ma, cara, femo presto..
Vorave
dir el resto,
Ma un certo no so che...
No
so, se m’intendè,
No
vuol che diga più.
Peno
la notte e el di
Per
vu sempre cussì.
Sta
pena (se ho da dirla)
Soffrirla
— più no so.
Donca,
per remediarla,
Cara,
convien che parla:
Ma un certo no so che...
No
so, se m’intendè,
Fa
che parlar no so.
Sento
che dise amor:
Lassa
sto to rossor,
E
spiega quel tormento,
Che
drento — in cuor ti gh’ha.
Ma se a
parlar me provo,
Parole
più no trovo,
E un certo
no so che...
No so,
se m’intendè,
Pur
troppo m’ha incantà.