Indice | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText |
Angelo Beolco detto Ruzante La Moscheta IntraText CT - Lettura del testo |
MENATO Putana mo’ del vivere, mo’ a’ son pur desgraziò. A’ crezo ch’a’ foesse inzenderò quando Satanasso se petenava la coa. A dir ch’a’ n’abi mè arposso né quieto, pí tromento, pí rabiore, pí rosegore, pí cancari ch’aesse mè cristian del roesso mondo… Mo’ l’è pur an vera, Menato. Cancar’è ch’a’ l’è vera!
Mo’ a dire an la veritè, a’ no m’he gnan da lomentare lomé de mi. Perché a’ no me diea mè inamorare int’una mia comare, con a’ he fato, né çercar de far beco un me compare. Che maleto sea l’amore, e chi l’ha impolò, e so pare e so mare e la putana on’ l’è vegnú ancuò.
Me gh’ha-l mo’ tirò a Pava? E sí a’ he lagò buò, vache, cavale, piègore, puorçi e scroe, con tuto, per vegnir, onve mo’? Drio na femena. A far che, po? Gnente, ch’a’ no faré gnente.
Poh, mo’ le ha pur la gran potienzia, ste femene, che le tira gi uomeni don’ le vuò ele, al so despeto. Dise po cha gh’è libro arbítro. A’ gh’ ’on el cancaro ch’a’ ne magne, ch’a’ meritessàn na magia drio la copa, a lagarse goernare a sto muò’.
Mi a’ crezo ch’a’ la me abia afaturò, o inorcò… Che inorcò? S’a’ foesse inorcò, a’ sarae duro con a’ foesse morto. Mo’ a’ no son zà a quel muò’; a’ son pur massa vivo, ch’a’ scoto con fa na fornasa de fuogo imbampà. La m’ha afaturò, cossí co’ a’ son chí, al muò’ ch’a’ me sento mi sempre mè da sto lò zanco una duogia, un inçendore, un brusore, un strapelamento, ch’i par fàveri che con du martiegi faghe: tin ton! tin ton! che co’ uno mena, l’altro alze. Pota del cancaro, no menè pí, ch’a’ son pí sbatú che no fo mè lana.
A’ son squaso morto… Poh sí, a’ moriré, a’ sghanghiré, ch’a’ me sento ben mi ch’a’ son tuto fuogo. Sí, sí, sí, che l’è imbampò in la panza, ch’a’ sento ben mi che ’l me bate el cuore, el polmon, con tuto. Sí, no vi-tu? Guarda qua el fumo ch’a’ me ven per la boca!
O Dio, o Dio, agie-me! No stizar pí, cancaro te magne! No vi-tu ch’a’ me se descolerae vero in la panza, da tanto fuogo?
Mo’ con chi favieli-tu, desgraziò? No vi-tu che ti è ti solo chialò? Tasi, Menato, tasi! No te desconír pí. Aldi, fà co’ a’ t’insegnerè mi. – Ben, che vuò-tu ch’a’ faghe? – Mo’ và ví s’te ghe può favelare, a ela. Fuossi, benché… - che sè-gi mi? – che te t’acordarissi co ela. Se la volesse che te foíssi com te foíssi mè, n’aris-tu el to contento?
Un cuore me dise: «Fà-lo», e n’altro me dise: «No fare». A’ ghe vuò anare; ché, s’a’ me desperasse ben, e ch’a’ volesse morire, co’ a’ foesse morto, a’ sarae deroinò del mondo. E sí a’ no porae gnan esser gramo d’esser morto, a’ ’l sè an mi.
O cancaro, se la foesse mo’ con dise questú… inchín da mo’ a’ no cambierae la me vita con Rolando. E po, an se la no vorà fare con dise questú… puh! puh! a’ vuò anar a muò’ un desperò, malabianto per lo mondo, s’a’ diesse ben anar infina sul Ferarese.
A’ me vuò impensare zò che ghe dego dire. A’ vuò dire na fià: «Vî, comare, guardè qua. Mi, con dise questú, a v’he mostrò sempre de ben volere, e de ben in miegio a’ ve ’l mostreré, purch’una fiè, co’ dise questú…» A’ saré ben dire! L’è lomé se cato me compare a cà… Mo’ che? A’ cateré qualche scusa.