SCENA SECONDA

Tonin solo

TONIN Ho aldít semper di’ che l’amor fa deventà i omegn gross, e che l’è casò de gra dolor e de gra plasí, e che ’l costa de gross daner e fa ach deventà u valentom poltrò. E mi, ch’a’ so’ valentom, per amor de no fà desplasí ala mia inamorada, a’ n’ho volut responder a quel vilà traditor de so marít. Ol m’ha dit in plaza tata vilania, com se ’l m’avess trovat a lecà i so tagier: e che so’ u poltrò, e che so’ un asen, e che la mia pel no val negota. E no gh’ho volut respondi.

Mo’ poltrò è-l lu, e un asen; che se ’l foss qui adess, a’ no so s’a’ ’m podiss tegní.

Ma a ogni muot a’ ghe n’impagherò, ch’a’ no vòi lassà li vendeti de drè, a me fioi. A’ ’m disive-l asen? Mo’ asen è-l lu, e u poltrò. El no aveva mo’ negot in mà, ch’a’ ’l podivi castigà, a’ l’aref podut amazà. Ma da qui inanz, in o’ a’ ’l trovi, a’ ’m deliberi inanz ch’a’ vaghi in camp; ch’a’ ’l vòi fà deventà da Val Strúpia!