9 TENTI A LE CIAVI*
Voialtri spero ca me credaré e mi penso de gaver la cossiensa pulìa,
almanco me lo àuguro. In sti ùltimi tenpi, xe capità fati stranbi. Dise on
sagio proverbio: “Errare humanum est, perseverare diabolicum”!1
Lora, nando drio a sto rajonamento, se mi a só cascà come on pomo mauro par ben
tre volte ne l’istesso sbalio, vol dir che calcossa no va. Scolté sti fati e,
dopo, deme el vostro parere.
On jorno, chelo del primo fato, dovéo nar da on amico architeto, serto
Ernesto, par dimandarghe on so parere su on me progeto de restauro de la casa
dove ca stò e che la xe de propietà de na Opera Pia. Dopo dovéo nar in Vatican
par parlar co on serto Mons. Bepi, presidente de sta Opera Pia, par gaver el
‘nulaosta’ e scominsiar el da farse e, anca, a me só ris-cià de dimandarghe se
el me slungava calche scheo par le spese. In verità el xe stà pi largo de chel
ca me spetavo. A me só dà da far fasendo on bel laoro, no a me judissio ma de
l’architeto incaricà da l’Opera Pia, vegnù a controlar come che gera stà fate
le robe. Ben, mi me ricordo che quando sto Monsignor el me ga rissevudo nel so
studio, vardando mi le robe torno de lì, i me oci i se gera nà a puntar su on
masso de ciavi, quasi conpagno del mio e el Monsignor, no sò parché, el lo ga
tirà verso de lu. Ghemo parlà de le robe nostre e, finìo tuto, se ghemo saludà.
Tornà casa, parchegio la tomòbile e, quando ca stò ciapando le ciavi da la
scarsela par vérzar la porta, me cato in man du massi de ciavi. Me digo:
“Òstrega, di chi saralo mai chelo no mio”? A me só sentìo le sudarele in fronte
e a go pensà: “Chel porocan del so paron el starà deventando mato, sercàndole.
Ma chi saralo mai”? Co la memoria a go ripassà tute le poste fate ne la matina.
Indove mai gavéo catà o robà ste ciavi? Màriavìrgola, a só on ladro senza
saverlo! Sonti on ‘grata robe’? Sonti, furse, on mato? Gonti el ‘dono’ de la
‘lievitassion’ de le robe? On fato gera securo: mi me catavo in man du massi de
ciavi. Tuto sotosora me repetéo: “Bison ca fassa calcossa, ma cossa?” Telèfono
a monsignor Bepi e ghe digo: “Ecelensa, ghe manca on masso de ciavi?” “Nò, sior
Toni! Mi, sensa malissia, a go spostà el me masso de ciavi verso de mi. Chì
tuto xe a posto”! Mancomale, a me só dito. Telèfono a casa de l’architeto ma el
stà fora. Lo ciamo nel so studio e me risponde el sagratario. “Ghe xe
l’architeto?” “Nò”. “Òstregheta, a go on problema, parché me cato in scarsela
du massi de ciavi e un no ’l xe mio”. “Ghe xe na ciaveta co na plasticheta
verde ?” “Si”. “Le xe de Ernesto”. Coro
lì de pressa e dò indrìo ste benedete ciavi. Passo a la seconda storiela.
Na volta a só nà a portar le robe lavà a na siora,
serta Nina, che la me le stira. Ela la me ga oferto on cafè e, dopo, a só nà de
longo. Passà on par de ore, dovéo nar ne la barchessa par tor de le stèle par
inpissar el fogo nel fogolaro, solo par conpagnia no par cusinar. Tornà casa, nel posto indove ca tegnéo le
ciavi a go visto, picà al ciodo, on masso de ciavi no mio. “Òstregheta, di chi
saralo mai?”, a me só dimandà. On fià de tenpo pi tardi, nando far la spesa dal
casolin, cato la Nina e ghe digo (tanto par dir calcossa e no parché me spetasse
da ela na risposta) che me catavo on masso de ciavi no mie e che, se la sentìa
qualchedun che ’l sercava ciavi, el vignesse da mi. Dopo mez’ora, la Nina la vien da mi diséndome
che la gavéa on maso de ciavi no sue e che el so masso no la lo catava. Mi ghe
mostro el masso no mio e ela la lo ricognosse suo. Passaman de ciavi e finisse
el secondo ato. Desso ciapo de peto el terso fato. Nel dopomezodì, a só nà dal
dotor de i denti, tal Gianfranco, parché me tormenta on masselaro. Fata la
vìsita, vago par i fati mii nando dal feramenta, dal becaro, dal casolìn, da
l’erbarolo e, fintramente2, casa mia. Come ca meto la man in scarsela,
tàfete3, tiro for du massi de ciavi.
Orcocan, dove sonti nà a tor sta roba? Madona mia, a me só dito: le ruele del
me sarvelo no le xe pi tonde ma quadrate. Scominsio el giro nando indrìo, logo
par logo. Rivà dal dotor de i denti sono el canpanelo: “Gianfranco, te manca on
masso de ciavi”? “Si, le stavo sercando”. “Vérzeme el porton ca le go in man” e
sta storia la xe finìa sganassàndoghe sóra. Parò, rivà casa, rajonavo: “Qua
bison ca vaga dal “psicologo”. Xe tre volte ca fasso ati da svanìo. Furse che
me sia nà in fasso el sarvelo? Cossa gonti da far? Me consolo pensando ca
podarìa dir a chei che i me stà de torno: “Se gavì òro, incenso e mira4 lasseli
parsóra la tola come, anca, el tacuin. No ve tocarò gnente de ste robe ma, se
gavì on masso de ciavi, stè tenti, parché no ve juro ca no ve le porto via!”
|