12 ME GA MORSEGA
LA LINDA
Mi scrivo robe par tusiti e
quando che xe capità sto fato jero bocia1
anca mi. Me fermo a chei tenpi là. Lora le piste da zugo le gera le strade, le
corti, le crosare, i strosi2 tacà casa
o poco lontan. Cossa vuto, lì nel me paeseto e ne la me contrà se catava né
viale né stradon par far le passegiate o par zugar in conbrìcola organizà.
Nando for de casa, verso la manca, se rivava drento a i murajoni del castelo de
Castelo. Magari se faséa na vìsita in cesa o se te inbrocavi na amicheta o on
amicheto se inprovisava on zugo: el zugo de le màrmore, del canpanò, del
ciupascóndare, del salta-musseta, del girotondo o altri zughi. Comunque, có
faséo i me quatro passi, no sforavo zamè on serto lìmite, parché tegnéo
spagheto de pèrdarme. Chei de casa, se i gavesse savudo ca jero nà massa
lontan, i me gavarìa smacà3 , parché
gavéo fato el dìscolo sconsiderà. Se navo in zó, a la drita, se verzéa la
canpagna co calche casa isolà, come chela de i Savegnago. Da chela parte lì
navo solo se, volendo far pi in pressa par rivar a la casa de i noni, ciapavo
la cavessagna4 e traversavo i canpi de
i Malfermo e de i Possa. Ne i dosento metri verso Castelo, stava costruìe de le
case in fila drita. L'ùltima la finìa co on gran spassio tegnù in parte a
vigneto, in parte a orto e in parte a zardin. Sto posto el jera ressintà co na
muraja col so bel cancelo senpre verto. Olrepassà sto varco, verso la manca, te
catavi tre o quatro casete, tute tacà de fianco. In una de ste chì vivéa un
veceto che el se ciamava Checo. Me lo ricordo sifolìn5 , sul patìo, sul scalsinà. El sonava senpre
el violin e calchedun el lo stimava on artista. Lì, in on sotopòrtego, stava na
cucia co na cagneta senpre tegnù a caéna. Se tratava de na bastardeta sinpàtica,
a mace bianche e more. La se ciamava Linda. Tute le volte ca me catavo davanti
a sto passajo navo a saludarla. “Ciao, Linda. Come steto? Gheto magnà? Gheto
sé? Se te stè bona e no te te la fili te molo e te fasso far pissìn6 ”. Cussì la menavo a far on par de gireti,
senpre stando drento la mureta. Me paréa che la me volesse ben e che ghe
piasesse le me vìsite. Invesse nò! Scolté come che la me ga deluso sta cagneta.
Rivà el so tenpo e fata amicissia co on ‘cavalier erante’, la ghe ga donà le so
grassie e xe nata na bela sgnarà de cagneti. On vèro spetàcolo! I faséa
teneressa védarli a graspo7 ciuciàr le
tete de so mare stirà par longo co le satele butà in suso par favorir la
famèlica prole. I popanti, co i ociti ancor inciavà, i se dava gran suconà
volendo spostar chel tacà. Ma el fortunà no ’l molava par gnente la popa come
se el fusse incolà al capéssolo. Ben, on zorno, poco dopo che ela la gavéa
cronpà, ghe só nà tacà come al sòlito, voléndoghe far na caressa e i
conplimenti de mama novela. E lì, chissà mai parché, la ga vudo on ato de
zelosìa e da amicheta rufiana, da dolse mama amorosa la se ga trasformà in na
belva ferosse morsegàndome na me ciapa co tuta la so forza. Porocan mi, morsegà
da la Linda, la me amicheta afetuosa! Mi sigavo e pianzéo. Portavo le braghete
curte e el sangue el sgrondava, in bela vista, su la me ganbeta nuda. Un el xe
corso in me aiuto, un el sarà nà a ciamàr me mama. Ela la xe rivà desperà, in
làgrime, co le man ne i cavji. A chei tenpi no ghe jera vissin el pronto
socorso né l'ospitale de zona. Se dovéa far, de bota calda, chel ca se gera
constumà a far: disinfetar col fero rovente! E cussì xe stà. Chissà mai chi che xe corso a métar on fero longo
(na specie de speo) sóra el fogo. Chissà mai chi che xe stà a 'marcarme' col
fero infogà par scanparme da l’infession. Imagineve i sighi, i pianti, le
làgrime e la desperassion de on bocia de sié ani! Eh, le fémene quando che le
se inrabia! El proverbio el sentenzia: “Chi dise dòna dise dano!”. Sarà vèro?
In chel caso lì, la gera fémena, la Linda! Dise on altro proverbio: “Sia da
cavalo che da mulo stà tri passi drio.. ‘da luri’!”
8 . Da lora, go senpre vudo
paura de i can grandi, pìculi, mas-chi o fémene. A i can mi ghe vojo tanto ben
e i me piase, ma che i staga a la larga!
|