Tanto pa’ rimar

Dal laoro só tornà,

de tarda sera só rivà,

col tabaro inbacucà,

col capelo incapelà,

co i vestiti moji negà,

co le braghe inbonbegà,

co le sgàlmare inpantanà,

e gero tuto giassà.

Me sentìo propio sboldrà,

de fredo ingrotolà,

co la schena desborassà,

col corpo scancanà,

co i déi de i pié incropà,

co i mòscoli intortolà

e, col morale scorajà,

par davero me sentìo sfortunà.

L’onbrela go sarà,

dopo de gaverla ben scorlà

e, le sole de le sgàlmare inmelmà,

dosso el fero a go raspà.

A la porta go bussà,

suito ela se ga spalancà,

in cusina só intrà

e tuti go saludà.

El capelo brónbo me go levà,

al caicio el tabaro go picà,

le àsole de i corduni go sligà,

le sgalmare me go cavà,

i calsiti go canbià

e le sanpòtole go inpirà.

Co le lache ben stirà,

su na carega insentà,

al fogolar me go scaldà,

e, a la tòla parecià,

fintramente comodà.

Na menestra go magnà,

el fiasco go ciapà,

on goto go tracanà

e el vin, come sùcaro filà,

el cor ga rinfrancà.

Le forse le se ga rincanpà,

el corpo refisià,

l’ànemo rasserenà,

i pensieri pacificà,

el fìsico retrenpà,  

el sarvelo rianimà.

Fra i ninsoi me go inbusà

parsora el stramasso bei slargà

co la so foreta ben guernà

e, co la suca su l’antimèla ben posà,

sóto le coerte me go ficà.

Dopo ca me gero riciapà

e i nervi intortolà

i se gera destirà,

col farvore ricatà

el Crocefisso go vardà,

el déo ne la pilela go bagnà

e co l’aqua santa me go insegnà.

Me mojer go basà,

me fioleto go caressà,

na orassion go ressità,

a la Madona me go racomandà,

a me mama go pensà,

e, seren, me go indormensà.

Roma, dicembre 2003