230. — L’acqua de Trèvi2.
A Roma se dice pe’ pproverbio:
«L’acqua de Trèvi è una gran acqua».
«Chi ha bbevuto l’acqua de Trèvi nun se ne scorda».
«Chi vviè’ a Roma e assaggia l’acqua de Trèvi, ciarimane».
E infatti l’acqua de Trèvi è la prim’acqua che cce
sii ner mónno che nnojantri dimo pe’ pproverbio che guarisce dodici malanni;
prova ne sii che ttutti quelli che l’assàggeno nun se ne vanno ppiù dda Roma, o
ssi sse ne vanno è ttanta la smagna che pproveno de rifàssene una bbevuta, che
cciaritórneno presto.
Tant’è vvero che a ttempo mio, si quarche ggiuvinotto che
ffaceva l’amore, aveva d’annà’ vvia pe’ quarche affare da Roma, c’era
’st’usanza.
La sera prima de partì’ llui e la regazza se n’annàveno a
Funtan de Trèvi; arivati llì scegnéveno ggiù intorno ar vascone.
La regazza, cacciava da la saccoccia un bicchiere nôvo,
indove nun ciaveva mai bbevuto gnisuno, l’empiva d’acqua e ppoi lo dava a
l’innammorato.
Questo se lo bbeveva; poi riconsegnava er bicchiere vôto a
la regazza che lo pijava e lo sbatteva per tera facènnolo in cento pezzi.
La regazza, ner dà’ ar su’ regazzo l’acqua de Trèvi a
bbeve’, voleva intenne de dije:
— Siccome chi bbeve ’st’acqua nun se pô scordà’ dde Roma,
e la sorte ce lo deve rifà’ ritornà’ ppe’ fforza; accusì ttu, ner ricordatte de
’st’acqua de Roma, te possi ricordà’ ogni sempre de me, e ppossi aritornà’
ppresto».
E nun c’è fforestiere che vviè’ a Roma che nun vadi a bbeve
l’acqua a Funtan de Trèvi, per agurasse de ritornacce cento vorte a
ribbevéssela.
E per amicàssela, bbevuta che l’hanno, je bbutteno li sòrdi
in de la vasca.
|