IntraText Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText |
I link alle concordanze si evidenziano comunque al passaggio
Rosina e dette, poi Felice e Raffaele.
NINETTA: Mò vengo mammà, mò vengo, no quarto d’ora e sto ccà, arrivo fino a lo pontone.
ROSINA: Ma si vuò quacche cosa, nce pò ghì Bettina.
NINETTA: No, nce aggio da j io, è na cosa che l’aggia da vedé io, mò vengo, subeto subeto! (Pausa.) Povera mamma.... Povera martire!... (L’abbraccia.) Coraggio e fidatevi di me.
ROSINA: M’aggia da fidà de te?...
NINETTA: Sì... avite sufferto assaje, suffrite ancora, e io sultanto ve pozzo cumpatì, ma mò nce sta la figlia vosta cca, nce penzo io, nce penzo io! (Via pel fondo a sinistra.)
ROSINA: Povera martire! Avite sufferto assaje... E chi la capisce
BETTINA: Signò... chesta è la nota de ajere, la volite riscontrà? (La fa vedere).
ROSINA: Sicuro. Miette ccà. (Bettina gliela dà.)
BETTINA: Pe la spesa d’ogge che m’avite da dicere?
ROSINA: Se ne parla cchiù tarde.
BETTINA: Va bene. Me chiammate vuje. (Via pel fondo a destra.)
ROSINA (siede al tavolino di sinistra e riscontra la nota): Cinche e cinche 10 e sei sidece e sette 23.
FELICE (uscendo vede Rosina che si troverà con le spalle voltate a lui). Vularria fà na cosa pe m’assicurà. (Si nasconde.)
RAFFAELE (dal fondo a sinistra): Rusì, che staje facenne? (Si ferma sotto la porta.)
ROSINA: Sto facenne stu cunto. 23 e cinche 28.
FELICE (comparisce e dice a Raffaele): (No momento... non ve movite...).
RAFFAELE: (Che vuò fà?). (Felice piano piano si accosta a Rosina e la bacia sul collo.)
ROSINA (ridendo senza voltarsi): Statte sode Papè, mò non è momento de fà chesto, si nce vede Felice, Ninetta, stateve bene, scombinammo tutte cose. (Felice le volta la testa e le fa vedere Raffaele.) Uh! Tu staje lloco e allora chi è che m’ha vasata?
RAFFAELE: Nce l’ha fatto, caspita!
FELICE: Dunche vale a dicere che nce state mbruglianno da jere, che l’appicceco è na finzione?
FELICE: Io lo diceva ch’era na pazzia, nun poteva essere, ma a quale scopo scusate...
RAFFAELE: Avimmo fatto sta finzione nel vostro interesse, tu te vuò spartere da Ninetta?
FELICE: Io?... È essa che se vo’ spartere da me. E a vuje chi ve l’ha ditto?
RAFFAELE: D. Michele che s’è trovato ajere a la casa vosta, proprio a lo momento de l’appicceco.
ROSINA: E nuje avimme fatto chesto pe ve fà vedé quanta è brutta la discordia fra marito e mugliera specialmente quanno se vonno spartere.
FELICE: Aggio capito, perciò avite fatto stu poco d’ammuina? No, l’idea me piace!
ROSINA: Nun dicite niente a Ninetta, lassatela credere ancora che facimme veramente.
ROSINA: Mò proprio è asciuta. Ha ditto che veneve subeto, arrivava fino a lo pontone. Ma m’ha ditto cierti parole strane. Mi ha chiamato povera martire, avite sufferto e soffrite ancora ma mò nce sta la figlia vosta ccà, nce penzo io, mò vengo, mò vengo... m’ha abbracciata e se n’è ghiuta.
FELICE: Aggio capito. (Ridendo.) Mò certo è ghiuta a fà n’auto guajo, s’avarrà immaginato quacche cosa e va trova a chi è ghjuta a ncoità.
RAFFAELE: Ma comme, famme capì.
FELICE: Mammà, quando Ninetta ha voluto sapé pecché v’ireve appieccecate l’ha ditto che vuje l’aviveve tradita, che ve site miso co n’auta femmena. (Ridono.) Essa sentenne chesto s’ha puosto ncapo d’appurà chi era sta femmena, mò va trova a chi era sta femmena, mò va trova a chi ha sospettato e nc’è ghiuta a parlà. (Ride.)
ROSINA (ride): Oh, chesta è bella! E addò è ghiuta?
RAFFAELE: Ah, chesta veramente è graziosa! (Ride.) E addò è ghiuta?
FELICE: E chi lo sape? (Ride.)
ROSINA: Aspettate, mò che io so’ trasuta dinta a sta cammera, aggio trovato a essa e a Bettina, sapesse quacche cosa Bettina... mò la chiammo. (Chiamando.) Bettina... Bettina...
RAFFAELE: Ma non capisco chi femmena ha potuto sospettà. Ah! ah! Che cosa curiosa!
FELICE: Cose de pazze, che ne volite sapé!
ROSINA (chiamando): Bettina... Bettina...