Novella

 1    3|       e gh'era semper là on scior. Lu el saveva, che lee,
 2    6|   chì l'è on fiœu d'on quaj scior.» - Ma però gh'era minga
 3   12|         Ona volta gh'era on scior e ona sciora, ch'eren marì
 4   12|   aveva tre bêj tosann. Sto scior, el ghe dis al prestinèe,
 5   23|     a on poo de temp, va on scior a cercà vunna di so tosânn.
 6   26| veden, che gh'è là on alter scior insemma. E lu, sto scior,
 7   26|    scior insemma. E lu, sto scior, l'ha cercàa, se se podeva
 8   26|     e allore te deventet on scior. Te devet fà in manera,
 9   26|    l'è stada assèe de fà el scior per tutt el temp de la soa
10   29|    d'on caffè. Gh'era là on scior; el gh'ha ditt, s'el voreva
11   29|    el gh'ha ditt de sì. Sto scior, el ghe dis, s'el veng202
12   29|   giovin la partida. E quel scior, el gh'ha ditt: - «Mi sont
13   47|     stàa pover, fussen stàa scior, de qualunque condizion,
14   47|     fa la pajsanna. Sont on scior!» - E s'ciao, hin stàa content
15   47|    a casa. Inscì viveven de scior. Hin andàa innanz on poo
16   50|   el gh'ha ditt: - «El ved, scior arcivescov, se sont mi o
17   50|         Ona volta gh'era on scior, ch'el gh'aveva in nomm: - «
18   50|    l'è andaa a casa a fa el scior co la soa mamma.~ ~ ~ ~XI.
19   50|   la soa zia, e l'ha faa el scior.~ ~ ~ ~FINE.~ ~ ~ ~