Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText
S. Alfonso Maria de Liguori
Meditaz. per li giorni dell'Avvento

IntraText CT - Lettura del testo
Precedente - Successivo

Clicca qui per nascondere i link alle concordanze

- 165 -


MEDITAZIONE XII.

Dolor meus in conspectu meo semper (Ps. XXXVII, 18).

Considera come tutte le pene e l'ignominie che Gesù patì nella sua vita e morte, tutte gli1 furono presenti sin dal primo momento della sua vita: Dolor meus in conspectu meo semper; e tutte egli sin da bambino cominciò ad offerirle in soddisfazione de' nostri peccati, cominciando sin d'allora a farla da Redentore. Rivelò egli ad un suo servo (Psalter. B. Alani, p. 2, c. 12) che dal principio di sua vita sino alla morte sempre patì e patì tanto per ogni peccato de' nostri, che se avesse avuto tante vite, quanti sono gli uomini, tante volte sarebbe morto di dolore, se Dio non gli avesse conservata la vita per più patire.2 _ Oh qual martirio ebbe sempre l'amante Cuore di Gesù nel vedere tutti i peccati degli uomini! Ad quamlibet culpam singularem habuit aspectum (S. Bern. Senen., t. II, serm. 56).3 A Gesù Cristo sin da che stava nell'utero di Maria se gli fece davanti ogni particolare peccato ed ogni peccato immensamente l'afflisse. Dice S. Tommaso (p. III, q. 46, a. 6, ad 4)4 che questo dolore di Gesù Cristo, in conoscer egli l'ingiuria del Padre e il danno che dal peccato dovea poi provenire all'anime da lui amate, superò il dolore di tutti i peccatori contriti, anche di coloro che sono morti di puro dolore; sì, perché niun peccatore ha mai amato Dio e l'anima


- 166 -


sua, quanto Gesù amava il Padre e l'anime nostre. Ond'è che quell'agonia che 'l Redentore patì nell'orto alla vista di tutte le nostre colpe che si aveva addossato a soddisfare, la patì sin nell'utero della Madre. Pauper sum ego, et in laboribus a iuventute mea (Ps. LXXXVII, [16]). Così per bocca di Davide predisse di sé il nostro Salvatore, che tutta la sua vita dovea essere un continuo patire. Da ciò deduce S. Giovan Grisostomo che noi non dobbiamo d'altro affliggerci che del solo peccato;5 e che siccome Gesù per li peccati nostri fu afflitto in tutta la sua vita, cosi noi che gli abbiamo commessi dobbiamo averne un continuo dolore, ricordandoci d'aver offeso un Dio che ci ha tanto amati. Santa Margherita da Cortona non cessava mai di piangere le sue colpe; un giorno le disse il confessore: Margherita, non più, basta, il Signore già t'ha perdonata. Come? rispose la santa, come possono bastarmi le lagrime sparse e il dolore di que' peccati, da' quali Gesù Cristo mio fu afflitto in tutta la sua vita?6




1 Ed. 1a e Venezia 1760: le; Napoli, 1773 e Venezia, 1779: gli.



2 “Quidam... cum aliquando devotius oraret... raptus est in spiritu... Illi Dominus Iesus sic aiebat: “...Ego pro quolibet peccato particulari continue et distincte sic passus sum, tamque acerbe, ut si vitae mihi fuissent tot quot in terris animata degebant, tot omni momento potuissem mortibus exstingui, nisi Deus vitam mihi sustentasset.” B. ALANUS RUPENSIS, De ortu atque progressu Psalterii Christi et Mariae eiusque Confraternitatis, pars 2, cap. 12, Venetiis, 1665, pag. 116, 117.



3 “Ad quamlibet quidem singularem culpam, seu iniuriam, seu contumeliam Summi Patris, habuit singularem aspectum.” S. BERNARDINUS SENENSIS, Quadragesimale de Evangelio aeterno, Sermo 56, art. 1, cap. 1. Opera, Venetiis, 1745, pag. 349.



4 “Christus non solum doluit pro amissione vitae corporalis propriae, sed etiam pro peccatis omnium aliorum. Qui dolor in Christo excessit omnem dolorem cuiuslibet contriti: tum quia ex maiori sapientia et caritate processit, tum etiam quia pro omnium peccatis simul doluit, secundum illud Isaiae LIII, 4: Vere dolores nostros ipse tulit.” S. THOMAS AQUINAS, Sum. Theol., III, qu. 46, art. 6, ad 4.

5 “Peccatum solum lugeamus: reliqua vero omnia, sive paupertatem, sive morbum, sive immaturam mortem, sive damnum, sive calumniam, sive aliud quidpiam humanum malum, fortiter feramus.” S. IOANNES CHRYSOSTOMUS, De Lazaro, Concio 5, n. 3. MG 48-1022. - “Mortem lugere omittens, luge peccata, ut ipsa deleas. Propter hoc enim tristitia facta est, non ut ob iacturam pecuniarum, non ob mortem, nec ob ullam aliam rem talem doleamus, sed ut ipsa ad delenda utamur peccata.” IDEM, Ad populum Antiochenum homilia 5, n. 4. MG 49-74. - “Si Christum ita amemus ut amandus est, peccatorum nostrorum ipsimet vindices erimus. Iis enim qui cuiuvis amore flagrant, non illud molestum est quod pro offenso dilecti gravius aliquid patiantur, sed illud ante omnia quod dilectum offenderint. Ac si ille iratus, iniuriam tamen non ulciscatur, hoc ipso amicum magis excruciat; contra, si quid poenarum sumat, plus ei levationis affert. Ne igitur gehennam perhorrescamus, sed id potius timeamus ne Deum offendamus; hoc enim illo atrocius est, cum infensus vultum suum a nobis avertit; hoc quovis supplicio gravius atque acerbius. Atque ut quantum hoc malum sit intelligas, animadverte quod dico: siquis rex latronem aliquem ac facinorosum hominem poenas luentem conspiciens, carum et unicum ac germanum filium necandum dederit, atque una cum morte crimen quoque ab illo ad filium, longe ab illius flagitio remotum, transtulerit, ut reum et a supplicio eximat et ab infamia vindicet, atque insuper ad ingentem dignitatem evexerit; ac deinde ipse post allatam illi eiusmodi salutem amplissimamque gloriam, ab eo in quem tanta beneficia contulerit, contumeliis afficiatur: annon ille, si modo mente constet, millies mortem oppetere mallet, quam tam ingrati animi crimine laborare? Hoc itaque nunc quoque perpendamus, atque ob offensum beneficum acerbos gemitus emittamus.” IDEM, In Epist. II ad Corinthios, Hom. 12, n. 4. MG 61-480.



6 Questo fatto preciso, non l'abbiamo ritrovato nella Vita di S. Margherita, sebbene sia riferito tale quale dal P. Antonio de Torres, dei Pii Oper., Giesù Bambino, Napoli, 1731, pag. 52. Del resto del continuo pianto della santa, anche accertata del perdono, per i proprii peccati - e quelli del prossimo - specialmente nel considerare la Passione di Cristo, abbondano le testimonianze. “Dum oraret (Margarita), audivit Dominum recitantem et ad eius gratam memoriam revocantem suae gratiam vocationis...: “Recordare, inquit, paupercula, multiformium gratiarum quas animae tuae concessi... Recordare copiosi numeris timoris, doloris et fletus continui, quod tam copiose tibi largiri dignatus sum, ut..., Fratres Minores, quibus te commendavi, cum lacrimarum interrogares profluvio, si ego, tuus pater et dominus exsulem factam in delictis, te de cetero ad misericordiam et patriam revocarem...” Vita (scritta da Fr. GIUNTA BEVEGNATE,  suo confessore), cap. 1, n. 2. - “Haec ita proximorum vitia cum Christi Passione deflevit, quo non solum frequenter prae dolore radices oculorum videbantur de suis orbibus erui, verum etiam aliquando lacrimae in sanguinem versae sunt, cum tam novis in sudore ac pallore ab adstantibus visis angustiis, quod de ipsius separatione animae verisimiliter autumabant.” Ibid., cap. 2, n. 4. - “Dominus ad eam: “Filia mea, plora quia ego ploravi... Ipsi etiam amici mei tres debent habere fletus: primum quidem pro suis offensis; secundum pro acerbissima Passione quam pro eis sustinui: tertium vero super peccatoribus qui, offendendo me, pereunt...” Ibid. , cap. 11, n. 10. - “ (Redemptor) se anuenti animae obtulit... ei dicens”: “... Tu me, filia, velut absentatum a te, cum amarissimo saepe fletu sequeris (al. requiris): sed si me tantum desideras, cur non redis ad crucem, in qua me toties crucifixisti?” Ex quo quidem verbo adeo vulnerata, perterrita et confusa remansit, quod nec audebat Christum, quem tam ardenter amabat, repetere, nec oculos suos ad caelum levare. Verum Christi benignitas consternatum cor ad serenitatem reducens, ait: “Sine dubio me saepissime crucifixisti; sed postquam ad me conversa es... unxisti plagas meas, et cum dolore cordis amarissimo me de supplicio crucis deposuisti, et numquam ibi per te fui repositus...” - Ibid.,  cap. 5, n. 14. - “Ait Dominus iterum: “Filia, diligis me?” Et Margarita respondit: “Domine, non.” Et Dominus ad eam: “Et quando me diliges?” Margarita respondit: “Domine, tum te amabo, quando sensero in corpore meo tam acriter de poena quam recepisti pro me, quod, iunctis manibus, anima mea separetur... Non desidero aliter mori, quia mortem hanc eligere debeo amore tui, et propter culpam meam... Domine, iube me mori in quocumque statu vis, dummodo in hoc dolore morior quem tam desideranter exposco: nam si cum isto dolore morerer, in hora illa essem crucifixa... Video in hoc mundo quod moritur filius aliquando sine culpa pro patre; quanto magis mori taliter debeo, quae commisi culpam, non solum in parentibus primis, unde tu, Pater, mortuus es, sed propria voluntate et actu?...” Ibid., cap. 5, n. 42.






Precedente - Successivo

Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText

IntraText® (V89) © 1996-2006 EuloTech