Precedente - Successivo
Clicca qui per attivare i link alle concordanze
- 193 -
MEDITAZIONE VII.
In propria venit, et sui eum non receperunt (Io. I, [11]).
In
questi giorni del santo Natale andava piangendo e sospirando S. Francesco
d'Assisi per le vie e per le selve con gemiti inconsolabili. Dimandato perché?
rispose: E come volete ch'io non pianga vedendo che l'amore non è amato? Vedo
un Dio quasi impazzito per amore dell'uomo, e l'uomo cosi ingrato a questo
Dio!1 Or se questa ingratitudine degli uomini tanto affliggeva il cuore
di S. Francesco, consideriamo quanto
- 194 -
più afflisse il Cuore di Gesù
Cristo? Egli appena concepito nell'utero di Maria, vide la barbara
incorrispondenza che dovea ricevere dagli uomini. Era egli venuto dal cielo ad
accendere il fuoco del divino amore, e questo solo desiderio l'avea fatto
scendere in terra, a soffrirvi un abisso di pene e d'ignominie. Ignem veni mittere in terram, et quid volo
nisi ut accendatur? (Luc. XII, 49). E poi vedeva un abisso di peccati che
dovean commettere gli uomini dopo aver veduto tanti segni del suo amore. Ciò
fu, dice S. Bernardino da Siena, che gli fe' soffrire un infinito dolore: Et ideo infinite dolebat.2 Anche
tra noi il vedersi trattati alcuno con ingratitudine da un altr'uomo è un
dolore insoffribile; mentre riflette il B. Simon da Cassia che l'ingratitudine
spesso affligge l'anima più che qualunque dolore non affligge il corpo: Tristitiam acriorem saepe in anima fecit
ingratitudo, quam dolor inflictus in corpore (L. XIII, de gest. Christi, c.
26).3 Or qual dolore avrà apportato l'ingratitudine nostra a Gesù,
ch'era nostro Dio, in vedere che i suoi benefici
- 195 -
e 'l suo amore
aveano ad essergli pagati con disgusti ed ingiurie? Et posuerunt adversum me mala pro bonis, et odium pro dilectione mea
(Ps. CVIII,
5). Ma anche oggidì par che vada lagnandosi Gesù Cristo: Tamquam extraneus factus sum fratribus meis (Ps. LXVIII,
9).4 Mentre vede che da molti non è né amato né conosciuto, come s'egli
non avesse fatto loro alcun bene ne avesse patito niente per loro amore. - Oh
Dio, che conto fanno al presente anche tanti Cristiani dell'amor di Gesù
Cristo? Comparve una volta il Redentore al B. Errico Susone in forma d'un
pellegrino che andava mendicando di porta in porta un poco d'alloggio, ma tutti
lo scacciavano con ingiurie e villanie.5 Quanti, ohimè, si trovano
simili a coloro di cui parla Giobbe: Qui dicebant
Deo: Recede a nobis;... cum ille implesset domos eorum bonis, (Iob XXII,
17, [18]). Noi per lo passato anche ci siamo uniti a questi ingrati; ma vorremo
seguire ad essere sempre tali? No, che non se lo merita questo amabile Bambino
ch'è venuto dal cielo a patire e morire per noi per farsi da noi
amare.
1 “Ad novum hoc
vitae institutum altius impressit menti Dominicae Passionis memoriam, quam
assidue deflebat; et si quandoque in solitaria secedebat loca, cuncta replebat
gemitibus et singultibus, magno Christum propter se passum deplorans eiulatu.
Pone Ecclesiam Portiunculae, dum semel in eiusmodi planctus erumperet, quidam
pertransiens spiritualis amicus ad eiulatus accessit, et dum Franciscum esse
comperiit... virilis animi et verecundiae eum admonuit, indignum iudicans ut
homo provectus ita fieret eiulabundus. Cui Franciscus: “Passionem Christi mei
defleo, pro qua non deberem verecundari alta voce per totum orbem lacrimari.”
WADDINGUS, Annales Minorum, anno
1208, n. 12.
2 “Quare crux
Christi fuit incomprehensibilium dolorum atque poenarum... Secunda ratio est
ignorationis. Duo alii aspectus erant in mente Iesu circa humanum genus,
scilicet quia videbat illud ignorare duo. Primo, quantum fuit beneficium suae
humanitatis; secundo, quantus fuit, in assumendo humanam naturam, amor suae
immensissimae caritatis. Has igitur
ignorantias in humano genere semper Christus recognoscens, tantum dolorem in
mente sua de illis sumpsit, quantum erat beneficium suae humanitatis, et quanta
fuit in hoc magnitudo suae caritatis cum qua et carnem assumpsit et pro nobis
in cruce mori voluit. Et quae natura humana vel angelica exprimere posset magnitudinem
beneficii assumptionis nostrae humanitatis, in hoc erga nos suae immensissimae
caritatis?” S. BERNARDINUS SENENSIS, Quadragesimale
de Evangelio aeterno, Sermo 56, De
Passione Domini, art. 1, cap. 2. Opera,
II, Venetiis, 1745, pag. 349.”Tantum dolebat, quantum erat magnum bonum, quod
animae perdebant, et quantum erat tempus immensum, quo tanto bono debebant
privari... Quanta est poena damnatorum, et futuram intelligebat, tantam poenam
portavit Christi anima benedicta, et quanta erat ira Dei adversus damnatos
implacabilis... et sic erat dolor ille infernalis in anima Dei... Christus infinite dolebat, quantum amabat Patrem offensum, et quantum
creaturas ipsum offendentes.” S. BERNARDINUS SENENSIS. Quadragesimale nuncupatum Seraphim. Sermo 45. In die
Veneris Sancto. 2a pars. Opera, III,
Venetiis, 1745, p. 297-99.
3 SIMON DE CASSIA, De gestis Domini in quatuor Evangelistas,
lib. 13, De Passione Domini, cap. 26
(Coloniae Ubiorum, 1540, pag. 790, col. 1): “Perspectabat altissima mente
omnium hominum, praeteritorum, praesentium et futurorum, delicta et nefanda
peccata, pro quibus diluendis oportebat sustinere dolores, in animo tristari,
et in carne poenari. Et pro hominum ingratitudine tristabatur, et acutius
confodiebatur ex ista tristitia quam ex poena. Tristitiam acriorem enim saepe
fecit in anima ingratitudo, quam dolor inflictus in corpore. Tristabatur et
anxiabatur spiritus eius, unus exsistens, pro omnibus dolens, et qui tam brevi
temporis spatio ad emendam tot millium obligabantur annorum.”
4 Extraneus factus sum fratribus meis. Ps.
LXVIII, 9.
5 “Minister... O terque quaterque beatum
illum quem tua dignaris suavissima amicitia! Sapientia: Multi eo quidem vocati sunt, sed pauci electi Minister: Tune igitur, dulcissime
Domine, eos repulisti, an illi te abiecerunt? Sapientia:
Aperi
internos oculos, et intende eos in praesentem visionem. Minister: Video quiddam , Domine, quod me vehementer exterret...
Iam ante quidem, Domine, mirifico te decore ornatum conspexi: at nunc non nisi
peregrinum intueor, exsulem et reiectaneum, baculo suo miserandum in modum
innitentem, consistentemque ad pervetustum et ruinosum oppidum... et est in ea
ingens hominum frequentia, in quibus plerique sub humana effigie nihil a feris
differunt. Ad hoc, inquam, oppidum cerno exsulem peregrinum sursum deorsumque
inambulantem, exspectantemque si quis ei velit manum porrigere: at repelli eum
a compluribus magna cum indignitate, et prae occupationibus quibus implicantur,
vix ab illis adspici; ac nihilominus paucos quosdam illi manus offerre, sed e
diverso feras illas id moleste ferre ac praepedire; tum vero peregrinum illum
coram illis miserabiles dare gemitus, atque ita dicere: “Moveat vos, o caelum
et terra, mihique condolete, quod cum civitatis huius causa tam duros
exantlaverim labores, tam maligne hic accipior... Istiusmodi, Domine, visio
mihi iam proposita fuit. Sed quid sibi vult, Domine? Estne verum quod
conspexi, an fallor potius? Sapientia: Nihil habet
isthaec visio mendacii. Audi, fili mi, rem lamentabilem, et tangat miseratione
pium animum tuum. Ego, ego sum abiectus ille et profligatus peregrinus quem
intuitus es.” B. HENRICUS SUSO, Dialogus:
Colloquuntur Sapientia et minister eius, cap. 6. Opera, latine reddita a R. P. Laurentio
Surio Cartusiano, Coloniae Agrippinae, 1588, pag. 37-38.
Precedente - Successivo
Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText
IntraText® (V89) © 1996-2006 EuloTech