TITULUS X DE PRAESCRIPTIONE (Cann.  – )

Can.  - Praescriptionem, tamquam modum iuris subiectivi acquirendi vel amittendi 

necnon ab obligationibus sese liberandi, Ecclesia recipit prout est in legislatione civili 

respectivae nationis salvis exceptionibus quae in canonibus huius Codicis statuuntur.

Can.  - Nulla valet praescriptio, nisi bona fide nitatur, non solum initio, sed toto decursu 

temporis ad praescriptionem requisiti, salvo praescripto can. .

Can.  - Praescriptioni obnoxia non sunt:  

  _ iura et obligationes quae sunt legis divinae naturalis aut positivae; 

  _ iura quae obtineri possunt ex solo privilegio apostolico; 

  _ iura et obligationes quae spiritualem christifidelium vitam directe respiciunt; 

  _ fines certi et indubii circumscriptionum ecclesiasticarum; 

  _ stipes et onera Missarum; 

  _ provisio officii ecclesiastici quod ad normam iuris exercitium ordinis sacri requirit; 

  _ ius visitationis et obligatio oboedientiae, ita ut christifideles a nulla auctoritate 

ecclesiastica visitari possint et nulli auctoritati iam subsint.