Caput IV DE INDULGENTIIS

Can. 992 - Indulgentia est remissio coram Deo poenae temporalis pro peccatis, ad culpam 

quod attinet iam deletis, quam christifidelis, apte dispositus et certis ac definitis 

condicionibus, consequitur ope Ecclesiae quae, ut ministra redemptionis, thesaurum 

satisfactionum Christi et Sanctorum auctoritative dispensat et applicat.

Can. 993 - Indulgentia est partialis aut plenaria, prout a poena temporali pro peccatis debita 

liberat ex parte aut ex toto.

Can. 994 - Quivis fidelis potest indulgentias sive partiales sive plenarias, aut sibi ipsi lucrari, 

aut defunctis applicare ad modum suffragii.

Can. 995 - § 1.  Praeter supremam Ecclesiae auctoritatem ii tantum possunt indulgentias 

elargiri, quibus haec potestas iure agnoscitur aut a Romano Pontifice conceditur.  

§ 2.  Nulla auctoritas infra Romanum Pontificem potest potestatem concedendi indulgentias 

aliis committere, nisi id ei a Sede Apostolica expresse fuerit indultum.

Can. 996 - § 1.  Ut quis capax sit lucrandi indulgentias debet esse baptizatus, non 

excommunicatus, in statu gratiae saltem in fine operum praescriptorum.  

§ 2.  Ut vero subiectum capax eas lucretur, habere debet intentionem saltem generalem eas 

acquirendi et opera iniuncta implere statuto tempore ac debito modo, secundum 

concessionis tenorem.

Can. 997 - Ad indulgentiarum concessionem et usum quod attinet, servanda sunt insuper 

cetera praescripta quae in peculiaribus Ecclesiae legibus continentur.