Caput III DE ACTIONE AD DAMNA REPARANDA

Can. 1729 - § 1.  Pars laesa potest actionem contentiosam ad damna reparanda ex delicto 

sibi illata in ipso poenali iudicio exercere, ad normam can. 1596.  

§ 2.  Interventus partis laesae, de quo in § 1, non amplius admittitur, si factus non sit in 

primo iudicii poenalis gradu. 

§ 3.  Appellatio in causa de damnis fit ad normam cann. 1628-1640, etiamsi appellatio in 

poenali iudicio fieri non possit; quod si utraque appellatio, licet a diversis partibus, 

proponatur, unicum fiat iudicium appellationis, salvo praescripto can. 1730.

Can. 1730 - § 1.  Ad nimias poenalis iudicii moras vitandas potest iudex iudicium de damnis 

differre usque dum sententiam definitivam in iudicio poenali protulerit.  

§ 2.  Iudex, qui ita egerit, debet, postquam sententiam tulerit in poenali iudicio, de damnis 

cognoscere, etiamsi iudicium poenale propter propositam impugnationem adhuc pendeat, 

vel reus absolutus sit propter causam quae non auferat obligationem reparandi damna.

Can. 1731 - Sententia lata in poenali iudicio, etiamsi in rem iudicatam transierit, nullo modo 

ius facit erga partem laesam, nisi haec intervenerit ad normam can. 1729.