|
[1] Si quis
monachus peregrinus de longinquis provinciis supervenerit, si pro hospite
voluerit habitare in monasterio [2]
et contentus est consuetudinem loci quam invenerit, et non forte superfluitate
sua perturbat monasterium, [3]
sed simpliciter contentus est quod invenerit, suscipiatur quanto tempore cupit.
[4] Si qua sane rationabiliter et cum
humilitate caritatis reprehendit aut ostendit, tractet abbas prudenter ne forte
pro hoc ipsud eum Dominus direxerit.
[5] Si vero
postea voluerit stabilitatem suam firmare, non renuatur talis voluntas, et
maxime quia tempore hospitalitatis potuit eius vita dinosci. [6] Quod si superfluus aut
vitiosus inventus fuerit tempore hospitalitatis, non solum non debet sociari
corpori monasterii, [7]
verum etiam dicatur ei honeste ut discedat, ne eius miseria etiam alii
vitientur. [8] Quod
si non fuerit talis qui mereatur proici, non solum si petierit suscipiatur
congregationi sociandus, [9]
verum etiam suadeatur ut stet, ut eius exemplo alii erudiantur, [10] et quia in omni loco uni
Domino servitur, uni regi militatur. [11]
Quem si etiam talem esse perspexerit abbas, liceat eum in superiori aliquantum
constituere loco. [12]
Non solum autem monachum, sed etiam de suprascriptis gradibus sacerdotum vel
clericorum stabilire potest abbas in maiori quam ingrediuntur loco, si eorum
talem perspexerit esse vitam.
[13] Caveat
autem abbas ne aliquando de alio noto monasterio monachum ad habitandum
suscipiat sine consensu abbatis eius aut litteras commendaticias, [14] quia scriptum est: Quod
tibi non vis fieri, alio ne feceris.
|