|
[1] Si quis
abbas sibi presbyterum vel diaconem ordinari petierit, de suis eligat qui
dignus sit sacerdotio fungi.
[2] Ordinatus
autem caveat elationem aut superbiam, [3]
nec quicquam praesumat nisi quod ei ab abbate praecipitur, sciens se multo
magis disciplinae regulari subdendum. [4]
Nec occasione sacerdotii obliviscatur regulae oboedientiam et disciplinam, sed
magis ac magis in Deum proficiat.
[5] Locum vero
illum semper attendat quod ingressus est in monasterio, [6] praeter officium altaris,
et si forte electio congregationis et voluntas abbatis pro vitae merito eum
promovere voluerint. [7]
Qui tamen regulam decanis vel praepositis constitutam sibi servare sciat.
[8] Quod si
aliter praesumpserit, non sacerdos sed rebellio iudicetur. [9] Et saepe admonitus si non
correxerit, etiam episcopus adhibeatur in testimonio. [10] Quod si nec sic
emendaverit, clarescentibus culpis, proiciatur de monasterio, [11] si tamen talis fuerit
eius contumacia ut subdi aut oboedire regulae nolit.
|