|
[1] Monachorum
quattuor esse genera manifestum est. [2]
Primum coenobitarum, hoc est monasteriale, militans sub regula vel abbate.
[3] Deinde
secundum genus est anachoritarum, id est eremitarum, horum qui non
conversationis fervore novicio, sed monasterii probatione diuturna, [4] qui didicerunt contra
diabolum multorum solacio iam docti pugnare, [5]
et bene exstructi fraterna ex acie ad singularem pugnam eremi, securi iam sine
consolatione alterius, sola manu vel brachio contra vitia carnis vel
cogitationum, Deo auxiliante, pugnare sufficiunt.
[6] Tertium vero
monachorum taeterrimum genus est sarabaitarum, qui nulla regula approbati,
experientia magistra, sicut aurum fornacis, sed in plumbi natura molliti, [7] adhuc operibus servantes
saeculo fidem, mentiri Deo per tonsuram noscuntur. [8] Qui bini aut terni aut certe singuli
sine pastore, non dominicis sed suis inclusi ovilibus, pro lege eis est
desideriorum voluntas, [9]
cum quicquid putaverint vel elegerint, hoc dicunt sanctum, et quod noluerint,
hoc putant non licere.
[10] Quartum
vero genus est monachorum quod nominatur gyrovagum, qui tota vita sua per
diversas provincias ternis aut quaternis diebus per diversorum cellas
hospitantur, [11]
semper vagi et numquam stabiles, et propriis voluntatibus et gulae illecebris
servientes, et per omnia deteriores sarabaitis.
[12] De quorum
omnium horum miserrima conversatione melius est silere quam loqui. [13] His ergo omissis, ad
coenobitarum fortissimum genus disponendum, adiuvante Domino, veniamus.
|