|
[1] Abbas qui praeesse dignus est monasterio
semper meminere debet quod dicitur et nomen maioris factis implere. [2] Christi enim agere vices
in monasterio creditur, quando ipsius vocatur pronomine, [3] dicente Apostolo: Accepistis
spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: Abba, Pater. [4] Ideoque abbas nihil extra
praeceptum Domini quod sit debet aut docere aut constituere vel iubere, [5] sed iussio eius vel
doctrina fermentum divinae iustitiae in discipulorum mentibus conspargatur, [6] memor semper abbas quia
doctrinae suae vel discipulorum oboedientiae, utrarumque rerum, in tremendo
iudicio Dei facienda erit discussio. [7]
Sciatque abbas culpae pastoris incumbere quicquid in ovibus paterfamilias
utilitatis minus potuerit invenire. [8]
Tantundem iterum erit ut, si inquieto vel inoboedienti gregi pastoris fuerit
omnis diligentia attributa et morbidis earum actibus universa fuerit cura
exhibita, [9]
pastor eorum in iudicio Domini absolutus dicat cum propheta Domino: iustitiam
tuam non abscondi in corde meo, veritatem tuam et salutare tuum dixi; ipsi
autem contemnentes spreverunt me, [10]
et tunc demum inoboedientibus curae suae ovibus poena sit eis praevalens ipsa
mors.
[11] Ergo, cum
aliquis suscipit nomen abbatis, duplici debet doctrina suis praeesse
discipulis, [12] id
est omnia bona et sancta factis amplius quam verbis ostendat, ut capacibus
discipulis mandata Domini verbis proponere, duris corde vero et simplicioribus
factis suis divina praecepta monstrare. [13]
Omnia vero quae discipulis docuerit esse contraria in suis factis indicet non
agenda, ne aliis praedicans ipse reprobus inveniatur, [14] ne quando illi dicat Deus
peccanti: Quare tu enarras iustitias meas et assumis testamentum meum per os
tuum? Tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos post te, [15] et: Qui in fratris tui
oculo festucam videbas, in tuo trabem non vidisti.
[16] Non ab eo
persona in monasterio discernatur. [17]
Non unus plus ametur quam alius, nisi quem in bonis actibus aut oboedientia
invenerit meliorem. [18]
Non convertenti ex servitio praeponatur ingenuus, nisi alia rationabilis causa
exsistat. [19] Quod
si ita, iustitia dictante, abbati visum fuerit, et de cuiuslibet ordine id
faciet. Sin alias, propria teneant loca, [20]
quia sive servus sive liber, omnes in Christo unum sumus et sub uno Domino
aequalem servitutis militiam baiulamus, quia non est apud Deum personarum
acceptio. [21]
Solummodo in hac parte apud ipsum discernimur, si meliores ab aliis in operibus
bonis et humiles inveniamur. [22]
Ergo aequalis sit ab eo omnibus caritas, una praebeatur in omnibus secundum
merita disciplina.
[23] In doctrina
sua namque abbas apostolicam debet illam semper formam servare in qua dicit: Argue,
obsecra, increpa, [24]
id est, miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta, dirum magistri,
pium patris ostendat affectum, [25]
id est indisciplinatos et inquietos debet durius arguere, oboedientes autem et
mites et patientes ut in melius proficiant obsecrare, neglegentes et
contemnentes ut increpat et corripiat admonemus.
[26] Neque
dissimulet peccata delinquentium; sed et mox ut coeperint oriri radicitus ea ut
praevalet amputet, memor periculi Heli sacerdotis de Silo. [27] Et honestiores quidem
atque intellegibiles animos prima vel secunda admonitione verbis corripiat, [28] improbos autem et duros
ac superbos vel inoboedientes verberum vel corporis castigatio in ipso initio
peccati coerceat, sciens scriptum: Stultus verbis non corrigitur, [29] et iterum: Percute
filium tuum virga et liberabis animam eius a morte.
[30] Meminere debet semper abbas quod est,
meminere quod dicitur, et scire quia cui plus committitur, plus ab eo exigitur.
[31] Sciatque quam difficilem et arduam rem
suscipit regere animas et multorum servire moribus, et alium quidem
blandimentis, alium vero increpationibus, alium suasionibus; [32] et secundum uniuscuiusque
qualitatem vel intellegentiam, ita se omnibus conformet et aptet ut non solum
detrimenta gregis sibi commissi non patiatur, verum in augmentatione boni
gregis gaudeat. [33]
Ante omnia, ne dissimulans aut parvipendens salutem animarum sibi commissarum,
ne plus gerat sollicitudinem de rebus transitoriis et terrenis atque caducis, [34] sed semper cogitet quia
animas suscepit regendas, de quibus et rationem redditurus est. [35] Et ne causetur de minori
forte substantia, meminerit scriptum: Primum quaerite regnum Dei et
iustitiam eius, et haec omnia adicientur vobis, [36] et iterum: Nihil deest
timentibus eum.
[37] Sciatque quia qui suscipit animas
regendas paret se ad rationem reddendam, [38]
et quantum sub cura sua fratrum se habere scierit numerum, agnoscat pro certo
quia in die iudicii ipsarum omnium animarum est redditurus Domino rationem,
sine dubio addita et suae animae. [39]
Et ita, timens semper futuram discussionem pastoris de creditis ovibus, cum de
alienis ratiociniis cavet, redditur de suis sollicitus, [40] et cum de monitionibus
suis emendationem aliis sumministrat ipse efficitur a vitiis emendatus.
|