|
[1] Primus
humilitatis gradus est oboedientia sine mora. [2]
Haec convenit his qui nihil sibi a Christo carius aliquid existimant. [3] Propter servitium sanctum
quod professi sunt seu propter metum gehennae vel gloriam vitae aeternae, [4] mox aliquid imperatum a
maiore fuerit, ac si divinitus imperetur moram pati nesciant in faciendo. [5] De quibus Dominus dicit: Obauditu
auris oboedivit mihi. [6]
Et item dicit doctoribus: Qui vos audit me audit. [7] Ergo hi tales,
relinquentes statim quae sua sunt et voluntatem propriam deserentes, [8] mox exoccupatis manibus et
quod agebant imperfectum relinquentes, vicino oboedientiae pede iubentis vocem
factis sequuntur, [9]
et veluti uno momento praedicta magistri iussio et perfecta discipuli opera, in
velocitate timoris Dei, ambae res communiter citius explicantur.
[10] Quibus ad vitam aeternam gradiendi amor
incumbit, [11] ideo
angustam viam arripiunt – unde Dominus dicit: Angusta via est quae ducit ad
vitam, [12] ut
non suo arbitrio viventes vel desideriis suis et voluptatibus oboedientes, sed
ambulantes alieno iudicio et imperio, in coenobiis degentes abbatem sibi
praeesse desiderant. [13]
Sine dubio hi tales illam Domini imitantur sententiam qua dicit: Non veni
facere voluntatem meam, sed eius qui misit me.
[14] Sed haec
ipsa oboedientia tunc acceptabilis erit Deo et dulcis hominibus, si quod
iubetur non trepide, non tarde, non tepide, aut cum murmurio vel cum responso
nolentis efficiatur, [15]
quia oboedientia quae maioribus praebetur Deo exhibetur; ipse enim dixit: Qui
vos audit me audit. [16]
Et cum bono animo a discipulis praeberi oportet, quia hilarem datorem
diligit Deus. [17]
Nam, cum malo animo si oboedit discipulus et non solum ore sed etiam in corde
si murmuraverit, [18]
etiam si impleat iussionem, tamen acceptum iam non erit Deo qui cor eius
respicit murmurantem, [19]
et pro tali facto nullam consequitur gratiam; immo poenam murmurantium
incurrit, si non cum satisfactione emendaverit.
|