Caput LXII De Sacerdotibus Monasterii

^[1] Si quis abbas sibi presbyterum vel diaconem ordinari petierit, de suis eligat qui dignus sit sacerdotio fungi.

^[2] Ordinatus autem caveat elationem aut superbiam, ^[3] nec quicquam praesumat nisi quod ei ab abbate praecipitur, sciens se multo magis disciplinae regulari subdendum. ^[4] Nec occasione sacerdotii obliviscatur regulae oboedientiam et disciplinam, sed magis ac magis in Deum proficiat.

^[5] Locum vero illum semper attendat quod ingressus est in monasterio, ^[6] praeter officium altaris, et si forte electio congregationis et voluntas abbatis pro vitae merito eum promovere voluerint. ^[7] Qui tamen regulam decanis vel praepositis constitutam sibi servare sciat.

^[8] Quod si aliter praesumpserit, non sacerdos sed rebellio iudicetur. ^[9] Et saepe admonitus si non correxerit, etiam episcopus adhibeatur in testimonio. ^[10] Quod si nec sic emendaverit, clarescentibus culpis, proiciatur de monasterio, ^[11] si tamen talis fuerit eius contumacia ut subdi aut oboedire regulae nolit.