Caput V  De oboedientia

^[1] Primus humilitatis gradus est oboedientia sine mora. ^[2] Haec convenit his qui nihil sibi a Christo carius aliquid existimant. ^[3] Propter servitium sanctum quod professi sunt seu propter metum gehennae vel gloriam vitae aeternae, ^[4] mox aliquid imperatum a maiore fuerit, ac si divinitus imperetur moram pati nesciant in faciendo. ^[5] De quibus Dominus dicit: Obauditu auris oboedivit mihi. ^[6] Et item dicit doctoribus: Qui vos audit me audit. ^[7] Ergo hi tales, relinquentes statim quae sua sunt et voluntatem propriam deserentes, ^[8] mox exoccupatis manibus et quod agebant imperfectum relinquentes, vicino oboedientiae pede iubentis vocem factis sequuntur, ^[9] et veluti uno momento praedicta magistri iussio et perfecta discipuli opera, in velocitate timoris Dei, ambae res communiter citius explicantur.

^[10] Quibus ad vitam aeternam gradiendi amor incumbit, ^[11] ideo angustam viam arripiunt – unde Dominus dicit: Angusta via est quae ducit ad vitam, ^[12] ut non suo arbitrio viventes vel desideriis suis et voluptatibus oboedientes, sed ambulantes alieno iudicio et imperio, in coenobiis degentes abbatem sibi praeesse desiderant. ^[13] Sine dubio hi tales illam Domini imitantur sententiam qua dicit: Non veni facere voluntatem meam, sed eius qui misit me.

^[14] Sed haec ipsa oboedientia tunc acceptabilis erit Deo et dulcis hominibus, si quod iubetur non trepide, non tarde, non tepide, aut cum murmurio vel cum responso nolentis efficiatur, ^[15] quia oboedientia quae maioribus praebetur Deo exhibetur; ipse enim dixit: Qui vos audit me audit. ^[16] Et cum bono animo a discipulis praeberi oportet, quia hilarem datorem diligit Deus. ^[17] Nam, cum malo animo si oboedit discipulus et non solum ore sed etiam in corde si murmuraverit, ^[18] etiam si impleat iussionem, tamen acceptum iam non erit Deo qui cor eius respicit murmurantem, ^[19] et pro tali facto nullam consequitur gratiam; immo poenam murmurantium incurrit, si non cum satisfactione emendaverit.